اختلالات خودایمنی باعث می‌شوند تا سیستم ایمنی ما با سلول‌های سالم به گونه‌ای رفتار کنند که گویی آنها سلول‌های عفونی ایجادگر التهاب، ورم، و دیگر مشکلات هستند. اختلالات خودایمنی تیروئید می‌توانند به طیفی از علایم منجر شوند. در مورد برخی افراد این علایم شامل خشکی چشم است. بیماری تیروئیدی چشم می‌تواند باعث دوبینی، کاهش بینایی یا برآمدگی پلک چشم گردد.

میکرودرمابراسیون یک اقدام پزشکی با رویکرد حداقل تهاجمی است که برای تجدید نواخت و بافت پوست به کار می‌رود. این اقدام می‌تواند نمای ظاهری ایجاد شده توسط صدمات آفتاب، چین و چروک، خطوط ظریف، لک‌های مرتبط به افزایش سن، جراحت آکنه، ملازما (ملاسما) و دیگر مشکلات مربوط به پوست و محیط را بهبود ببخشد. این اقدام از یک اپلیکاتور مخصوص با یک سطح سایش‌دهنده برای خارج کردن لایه بیرونی خارجی پوست با هدف جوانسازی آن استفاده می‌کند. یک تکنیک متفاوت میکرودرمابراسیون اسپری ذرات ریز اکسید آلومینیم یا بیکربنات سدیم و ساکشن را برای رسیدن به همان بازده به دست آمده توسط سایش سطحی به کار می‌برد.

سرطان کولون (یا سرطان کولورکتال) با ایجاد پولیپ‌هایی در جدار داخلی کولون آغاز می‌شود. این نوع سرطان همیشه علایمی ایجاد نمی‌کند، به ویژه اگر سرطان در مراحل اولیه خود باشد. علت اهمیت انجام غربالگری برای این نوع سرطان همین است. در کنار غربالگری منظم برای سرطان کولون، شخص باید در مورد هر گونه علایم محتمل برای این نوع سرطان که دچار آنها است با پزشک مشورت کند.

پروتئین‌ها تشکیل دهنده 95 درصد یک رشته موی خشک هستند. این پروتئین‌ها مثل یک پوشال سقف عمل کرده رشته موی زیر خود را در برابر موارد زیر محافظت می‌کنند: رطوبت، گرما، پرتوهای UV آفتاب. استفاده مداوم یا دایمی از رنگ مو یا سفید کننده واکنشی شیمیایی ایجاد می‌کند که باعث می‌‌شود پروتئین‌های محافظ مزبور کنده شده و مواد شیمیایی امکان نفوذ به رشته مو را بیابند. در آنجا رنگ مو نقشه شیمیایی مو را تغییر می‌دهد. نتیجه این روند تغییر رنگ مو است. رنگ کردن دایمی یا مداوم مو فرآیندی متفاوت از رنگ موی موقتی یا غیر مداوم را رقم می‌زند.

سندرم پیریفورمیس باعث ایجاد درد در کفل و مفصل ران می‌گردد. این سندرم زمانی بروز می‌کند که عضله پیریفورمیس باعث تحریک عصب سیاتیک می‌شود. این تحریک می‌تواند سبب درد، بی‌حسی، مور مور، و حس تیر کشیدن در کفل و مفصل ران شود، و گاهی اوقات این وضعیت در ران‌ها و ساق پا نیز بروز می‌کند. سندرم پیریفورمیس ممکن است حالت دردی گهگاهی داشته باشد یا وضعیت مزمن به خود بگیرد.

برای قرن‌ها مردم در این اندیشه بوده‌اند که آیا ارتباطی میان مراحل گردش ماه به دور زمین و چرخۀ عادت ماهانه وجود دارد. دشوار نیست که بدانیم این فکر از کجا نشأت گرفته است. برای زنانی که عادت ماهانه در آنها آغاز می‌شود میانگین چرخه عادت ماهانه در حدود 29 روز است که همان تعداد روزهای چرخۀ قمری است. ما می‌دانیم که ماه جزر و مدهای کره زمین را کنترل می‌کند بنابراین دور از ذهن نیست که تصور کنیم ماه ممکن است بر فراز و فرودهای داخلی چرخه عادت ماهانه تأثیر داشته باشد. در حالی که بسیاری از مطالعات علمی این فرضیه را رد می‌کنند، برای عامه مردم این ایده جذاب است که عادت ماهانه در زنان و ماه ممکن است به هم مرتبط باشند.

بروز طبیعی آنزیم‌های گوارشی بخشی حیاتی از سیستم گوارش است. بدون وجود این آنزیم‌ها، بدن ما نمی‌تواند غذاها را تجزیه کند و در نتیجه مواد مغذی به شکل کامل قابل جذب نخواهند بود. فقدان آنزیم‌های گوارشی می‌تواند به طیفی از علایم معده‌ای-روده‌ای منجر شود. این وضعیت همچنین می‌تواند به سوءتغذیه بینجامد حتی اگر شخص دارای برنامه غذایی سالمی باشد. بعضی اختلالات مرتبط به سلامت می‌توانند در تولید آنزیم‌های گوارشی اختلال ایجاد کنند. وقتی علت مشکل مورد مزبور باشد ما می‌توانیم برای کمک به پردازش مؤثر غذا توسط بدن پیش از غذا خوردن از آنزیم‌های گوارشی استفاده کنیم.

سرطان تخمدان در تخمدان‌ها یا بافت‌های نزدیک به آنها مثل لوله‌های فالوپ (لوله‌های تخم‌بر) ایجاد می‌شود. بر مبنای اعلام "انجمن آمریکایی سرطان"، ریسک مادام‌العمر زنان برای ابتلاء به سرطان تخمدان در حدود 1 به 78 است است، اگرچه نرخ موارد جدید تشخیص به این نوع سرطان رو به کاهش داشته است. در حال حاضر هیچ راهی برای پیشگیری از سرطان تخمدان وجود ندارد. در هر حال، برخی موارد وجود دارند که می‌توانند به کاهش این خطر کمک کنند.

استئوپنیا (استئوپنی) و استئوپوروزیس (پوکی استخوان) تشخیص‌هایی هستند که برای تبیین وضعیت استخوان‌هایی که به مرور زمان تضعیف شده‌اند به کار می‌روند. توانایی استخوان را می‌توان با استفاده از نمره‌های چگالی معدنی استخوان (BMD) اندازه‌گیری کرد. BMD میزان مواد معدنی - مثل کلسیم - را در استخوان‌ها اندازه‌گیری می‌کند و پایین بودن نمره در اندازه‌گیری به معنی افزایش خطر ترک برداشتن و شکستگی استخوان است. استئوپنی را می‌توان مرحله نخست حرکت به سمت استئوپوروزیس تلقی کرد.