آبله میمون

آبله میمون
آبله میمون یک ویروس زونوتیک است که بیماری را از حیوانات به انسان‌ انتقال می‌دهد. موارد ابتلا به طور معمول در جنگل‌های بارانی مجاور مناطق استوایی بروز می‌کنند، که محل زندگی حیوانات حامل ویروس است. ویروس آبله میمون یک عضو خانواده ارتوپوکسویروس است. این گونه همچنین دو شاخه ژنتیکی متمایز یا کلاد دارد: کلاد آفریقای مرکزی (حوضه کنگو) و کلاد آفریقای غربی. ویروس حوضه غربی به عنوان گونه‌ای با سرعت گسترش بیشتر و علایم شدیدتر محسوب می‌شود. آبله میمون به شکل طبیعی در آفریقا، مشخصاً در کشورهای منطقه آفریقای مرکزی و غربی، بروز می‌کند. موارد این بیماری در ایالات متحد آمریکا نادر بوده و با مسافرت‌های بین‌المللی در منطاقی که بیماری در آنجاها شیوع بیشتری دارد مرتبط است. علایم و نشانه‌های آبله میمون شامل سردرد، راش پوستی، تب، درد جسمانی، لرز، ورم گره‌های لنفاوی، و خستگی شدید است. این بیماری علایمی شبیه به آبله اما خفیف‌تر ایجاد می‌کند. زمان بین شروع علایم عفونت، که به آن زیر عنوان دوره نهفتگی اشاره می‌شود، می‌تواند بین 5 تا 21 روز متغیر باشد. این بیماری معمولاً در فاصله 2 تا 4 هفته برطرف می‌شود. موارد شدید آبله میمون در افراد دچار نقص سیستم ایمنی و کودکان شایع‌تر است. در دوره‌های اخیر نرخ مرگ و میر ناشی از آبله میمون در حدود 3 تا 6 درصد بوده است. انتقال ویروس آبله میمون در میان انسان‌ها محدود است اما این ویروس می‌تواند از طریق تماس پوستی، ذرات معلق در هوا، مایعات بدنی و اشیاء آلوده به ویروس منتقل شود. اکثریت موارد اخیر آبله میمون در انگلستان و کانادا در میان پذیرش شدگان سرویس‌های خدمات بهداشت جنسی در کلینیک‌های سلامت در میان مردانی بوده که با مردان روابط جنسی داشته‌اند.