زنان مبتلاء به سرطان پستان غیر تهاجمی می‎توانند عمر طبیعی داشته باشند

• آنا ساندویو
• ترجمه هامیک رادیان

"کارسینوم مجرایی ساکن" یکی از اشکال غیر تهاجمی سرطان پستان است. اگرچه این بیماری خود به تنهایی تهدیدگر حیات نیست، می‎تواند خطر توسعة اشکال مهاجم سرطان پستان را در دوره‎های بعدی زندگی افزایش دهد. در هر حال، یک مطالعة جدید عنوان می‎کند زنانی که برای این نوع سرطان مورد درمان قرار گرفته‎اند می‎توانند هم‎اندازة زنان معمولی عمر کنند.
بر مبنای اعلام "انجمن سرطان آمریکا"، کارسینوم مجرایی ساکن (DCIS) شامل تقریباً یک مورد از هر 5 مورد جدید تشخیص سرطان پستان است.
DCIS در مجرای شیردهی پستان بروز می‎کند و از آنجا که به دیگر نقاط بدن گسترش پیدا نمی‎کند "غیر مهاجم" تلقی می‎شود.
در هر حال، ریسک درگیر شدن DCIS در یکی از اشکال مهاجم سرطان پستان وجود دارد – در حال حاضر این میزان کمتر از 30 درصد تخمین زده می‎شود – که دلیل درمان این اختلال با استفاده از جراحی یا تلفیقی از جراحی و پرتودرمانی را توجیه می‎کند.
تحقیق تازه در کنگرة سرطان اروپا 2017 (ECCO) ارائه شد و عنوان می‎کند زنانی که در سنین 50 سالگی و بیشتر مورد تشخیص DCIS قرار گرفته و درمان شده‎اند دارای طول عمری بیشتر از زنان جمعیت عمومی هستند.
مطالعه توسط تیمی از محققان انستیتو سرطان ندرلند (هلند) در آمستردام انجام شد، و دکتر جیلی ویسیلینگ / Jelle Wesseling، آسیب‎شناس بیماری‎های پستان رهبر مطالعه بود. یافته‎های مطالعه توسط دکتر لوته الشوف / Lotte Elshof، پژوهشگر پزشکی و اپیدمیولوژیست در انستیتو سرطان هلند، و نویسندة اول مطالعه در کنگره ارائه شد.

بیماران DCIS نسبت به جمعیت عمومی در تمام موارد منجر به مرگ دارای ریسک پایین‎تری هستند
دکتر ویسیلینگ و تیمش داده‎های بالینی نزدیک به 10000 زن درمان شده بر اثر DCIS توسط جراحی، پرتودرمانی یا هر دو را مورد تحقیق قرار دادند. محققان وضعیت زنان مشمول مطالعه را در فاصلة سال‎های 1989 تا 2004 پیگیری کردند.
دانشمندان علل خاص مرگ و میر در این مطالعة طولی با نرخ مورد انتظار در کل جمعیت زنان را با محاسبة نسبت‎های مرگ و میر استاندارد مقایسه کردند.
در طول دورة پیگیری، 1429 مورد مرگ رخ داد. از این تعداد 368 مورد مرگ ناشی از بیماری قلبی عروقی و 284 مورد بر اثر سرطان پستان بود.
در کل، نمونه‎های مطالعه به میزان قابل توجهی دارای میزان مرگ و میر کمتری به هر علت در مقایسه با جمعیت عمومی بودند. به ویژه، زنان در سنین 50 سال و بیشتر که بر اثر DCIS تحت درمان قرار گرفته بودند در مقایسه با جمعیت عمومی در معرض کاهش ریسکی ده درصدی برای مرگ به هر علت بودند.
بیماران DCIS پیشین در معرض خطر کمتری برای مرگ بر اثر اختلالات گردش خون، دستگاه گوارش، و تنفسی قرار داشتند و همچنین اختلالات رفتاری و روانی در آنها کمتر بود. به علاوه ریسک مرگ ناشی از اختلالات غدد درون‎ریز، متابولیک و بیماری‎های ناشی از تغذیه و همچنین سرطان ریه و سرطان ادراری تناسلی در آنها کمتر بود.
در هر حال، مطالعه همچنین نشان داد که پس از 10 سال، بیماران DCIS به مقداری جزیی در ریسک بالاتری نسبت به جمعیت عمومی در خطر مرگ بر اثر سرطان پستان قرار داشتند. در طول دورة 10 ساله این ریسک به میزان 2.5 درصد بود و 15 سال پس از تشخیص DCIS مقدار مزبور تا 3.9 درصد افزایش می‎یافت.

نتایج به زنان دارای تشخیص DCIS "اطمینان" می‎دهد
نویسندگان مطالعه عنوان می‎کنند که یافته‎های تحقیق آنها به زنان دارای تشخیص DCIS اطمینان می‎دهد و درمان آنها باعث افزایش خطر مرگ و میر نمی‎شود.
دکتر لوته الشوف می‎گوید: "تشخیص DCIS می‎تواند بسیار پریشانی‎آور باشد. و تحقیقات نشان می‎دهند که بسیاری از زنان خطرات موجود را بیش از حد برآورد می‎کنند و در مورد درمان دچار تشویش خاطر می‎شوند. این مطالعه باید این اطمینان را ایجاد کند که تشخیص DCIS در زنان باعث افزایش ریسک مرگ و میر نمی‎شود."
پروفسور فیلیپ پورتمنز / Philip Poortmans، رییس انتخابی ECCO و سرپرست دپارتمان انکولوژی در مرکز پزشکی دانشگاه ردبود در ندرلند نیز می‎گوید:
"کارسینوم مجرایی ساکن می‎تواند تشخیصی گیج کننده و پریشانی‎آور برای بسیاری از زنان مخصوصاً با توجه به وجود کلمة "کارسینوم" باشد. اگرچه این بیماری را باید به روشنی متفاوت از سرطان پستان قلمداد کرد، می‎تواند به سرطان مزبور بینجامد... علاوه بر این، درمان آنها می‎تواند عوارض جانبی داشته باشد... این مطالعه به زنان دارای تشخیص DCIS اطمینان خاطر می‎دهد زیرا نشان می‎دهد که آنها هم‎اندازة جمعیت عمومی غیر مبتلاء به DCIS امکان زنده ماندن به مدت 10 سال پس از تشخیص بیماری را دارند. این اطمینان با توجه به ریسک‎های بالقوة عوارض جانبی مطرح می‎شود."
در هر حال، پروفسور پورتمنز همچنین این آگاهی را می‎دهد که با هدف فهم دلایل تمایل DCIS برای پیشرفت به سمت سرطان پستان به تحقیقات بیشتری نیاز است./