عفونت حاد HIV: علایم، تشخیص و مدیریت

• دیوید ریل‎تُن، دکتر تامس چیامپاس
• ترجمة هستی فراست‌فر

عفونت حاد HIV که به نام "عفونت اولیه HIV" نیز شناخته می‎شود، نخستین مرحلة HIV است.
در طول دورة حاد عفونت، مقدار ویروس مزبور در خون فرد بسیار بالاست چرا که بدن هنوز آماده اداء پاسخ ایمنی به عفونت ایجاد شده نیست.

مطالب این مقاله:
-    علایم
-    علل
-    دورنما
-    مدیریت عفونت HIV
-    پیشگیری

علایم
برخی گزارش‎ها علایم بدوی عفونت حاد HIV را به عنوان "بدترین آنفولانزای تمام عمر" توصیف می‎کنند. این علایم معمولاً در فاصلة 2 تا 4 هفته پس از عفونت بروز می‎یابند و می‎توانند شامل موارد زیر باشند:
-  تب
- تورم غدد
- گلودرد
-  راش
- خارش و درد عضلات و مفاصل
- سردرد

چه هنگامی باید به دکتر مراجعه کرد
علایم عفونت حاد HIV ممکن است به سادگی با علایم بیماری‎های مختلف اشتباه گرفته شود. بدبختانه تست‎های مرسوم HIV قادر به تشخیص عفونت HIV حاد نیستند و بنابراین خطای تشخیص رایج است.
اگر فردی دچار این علایم بوده و گمان داشته باشد که ممکن است اخیراً با HIV تماس داشته است باید با پزشک در مورد نوع گزینه‎های آزمایشی در دسترس مشورت کند.

عفونت HIV حاد چگونه تشخیص داده می‎شود؟
اغلب تست‎های رایج HIV قادر به کشف عفونت HIV در مرحلة حاد بیماری نیستند. این بدان دلیل است که تست‎ها معمولاً برای کشف آنتی‎بادی‎های خاص HIV که در طول فرآیند تغییرات سرمی توسط سیستم ایمنی بدن تولید می‎شوند طراحی شده‎اند.
ممکن است چند هفته تا چند ماه طول بکشد که بدن فرد این آنتی‎بادی‎ها را توسعه دهد. این بدین معنی است که فردی که اخیراً به عفونت HIV مبتلاء شده و در طول مرحلة حاد عفونت مورد آزمایش قرار گرفته است، ممکن است به عنوان HIV مثبت تشخیص داده نشود.
در هر حال، یک روش غربالگری موسوم به تست یا کشف بار HIV - ویروس تقویت اسید نوکلئیک (مقدار HIV در جریان خون) می‎تواند به کشف عفونت HIV در افرادی که اخیراً به آن مبتلاء شده‎اند کمک کند.

در زمینه HIV بیشتر بخوانیم:

علایم HIV در زنان - تشریح و تصویر

نشانه‎های اولیه HIV در مردان

علل
اغلب مردم پس از تماس با مایعات بدن حاوی ویروس به آن مبتلاء می‎شوند. مثال‎هایی از این مایعات شامل خون، منی، مایعات واژینال و شیر پستان است.
ویروس HIV معمولاً بر اثر ارتباط جنسی یا استفاده از سرنگ‌های مورد استفاده از فرد دچار HIV از یک فرد به دیگری منتقل می‌شود. HIV همچنین می‌تواند هم در دوران بارداری، هم در هنگام زایمان و هم در طول دورة شیردهی از مادر به فرزند منتقل شود.
 
ریسک و عفونت حاد HIV
تخمین زده می‌شود که در حدود 50 درصد موارد جدید عفونت‌های HIV به صورت نادانسته از سوی افراد دچار عفونت حاد HIV به دیگران منتقل می‌شود. فارغ از جنس یا ترجیحات جنسی، انتقال HIV در طول دورة حاد عفونت 7.25 بار محتمل‌تر از دورة مزمن عفونت است، که مرحلة ثانوی عفونت HIV محسوب می‌شود.
میزان انتقال HIV در طول دورة حاد عفونت بالاست زیرا خون حاوی مقادیر زیاد این ویروس است، در حالی که فاقد آنتی‌بادی‌های مرتبط است؛ و نیز به این دلیل که تشخیص عفونت HIV در این مرحله دشوار است، که موجب می‌شود مردم دچار HIV بدون درک از خطر انتقال ریسک بیماری به دیگر افراد وارد رفتارهای بی‌پروای جنسی شوند.
سکس مقعدی پرریسک‌ترین نوع رابطة جنسی برای انتقال HIV است، که با رابطة جنسی مقعدی دنبال می‌شود و در نهایت سکس دهانی بیشترین خطر را در این مورد دارد.
یک مطالعة مربوط به سال 2015 دریافت در میان مردانی که دارای رابطة جنسی با مردان دیگر هستند، انجام رابطة جنسی بدون استفاده از وسایل محافظتی، با افزایش احتمال ابتلاء به عفونت HIV مرتبط است. این ریسک برای مردانی که بدون استفاده از وسایل محافظتی با بیش از 5 مرد رابطة جنسی برقرار می‌کنند شدیدتر است.
مطالعه گزارش نمی‌دهد که استفاده از مواد مخدر تزریقی یا غیر تزریقی به شکل قابل ملاحظه‌ای با افزایش ریسک عفونت حاد HIV مرتبط است. در هر حال، برخی از دیگر مطالعات دریافته‌اند که مواد مخدری نظیر مت‌آمفتامین به نظر می‌رسد که باعث رفتارهای پرخطر جنسی می‌شود و ریسک عفونت حاد HIV را در میان مردانی که دارای رابطة جنسی با دیگر مردان هستند افزایش می‌دهد.

دورنما
در پی عفونت حاد HIV، بیماران وارد مرحلة ثانوی عفونت یعنی عفونت مزمن HIV می‌شوند. در طول عفونت مزمن، HIV به تکثیر خود در خون ادامه می‌دهد، اما میزان این تکثیر کمتر از مرحلة اولیة عفونت است. اگرچه ممکن است افراد دچار HIV مزمن علایم HIV را نشان ندهند، آنها هنوز می‌توانند انتقال دهندة بیماری به دیگران باشند.
در صورت عدم درمان، عفونت مزمن می‌تواند به طور متوسط در طول ده سال به مرحلة نهایی عفونت HIV پیشرفت کند، که به عنوان سندرم نقص ایمنی اکتسابی یا ایدز (AIDS) شناخته می‌شود.
ایدز زمانی بروز می‌کند که سیستم ایمنی فرد آنچنان صدمه می‌بیند که دیگر قادر به مقابله با عفونت‌هایی نیست که سیستم ایمنی سالم توان مقابله با آنها را دارد. افراد دچار ایدز که تحت درمان قرار نمی‌گیرند معمولاً در طول 3 سال می‌میرند.

مدیریت عفونت HIV
داروهایی به نام داروهای آنتی‌رترویرال عموماً برای مدیریت عفونت HIV مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها باعث مرگ HIV یا درمان بیماری نمی‌شوند. در هر حال، تلفیق این داروها می‌تواند از میزان رشد ویروس بکاهد و میزان ویروس را به مقادیر ناچیز کاهش دهد.
در مقایسه با بیمارانی که از داروهای ضد ویروسی استفاده نمی‌کنند، افرادی که دارای لود غیر قابل کشف ویروس هستند برای مدت‌های طولانی‌تر سالم‌تر باقی می‌مانند و به شکل قابل ملاحظه‌ای کمتر احتمال دارد که ویروس را به دیگران منتقل کنند.
غیر قابل تشخیص بودن لود ویروس به این معنی نیست که ویروس از میان رفته یا بیماری معالجه شده است.
به شکل فزاینده‌ای، مطالعات عنوان می‌کنند که اگر فرد در طول 3 ماه پس از تشخیص ابتلاء به عفونت  HIV درمان با داروهای ضد ویروسی را شروع کند، پیشرفت بیماری کُند می‌شود. این موضوع همچنین باعث کاهش دیگر عوارض محتمل نظیر التهاب سراسری بدن می‌گردد.

پیشگیری
- کارشناسان عموماً توافق نظر دارند که موارد زیر به کاهش خطر عفونت HIV کمک می‌کند:
- انجام تست HIV و همچنین دانستن وضعیت شریک یا شرکاء جنسی فرد
- عدم استفاده از واد مخدر تزریقی
- اجتناب از اقدام به رفتارهای بی‌پروای جنسی
- استفاده از کاندوم در مورد هر تجربة جنسی
- محدود کردن تعداد شرکاء جنسی – هر قدر تعداد شرکاء جنسی فرد بیشتر باشد، ریسک انتقال بیماری‌های واگیر جنسی شامل HIV بیشتر است.
- مشاوره با پزشک در مورد گزینه‌های پیشگیری از بیماری
یک گزینة درمانی برای افراد در خطر بالای ابتلاء به HIV پروفیلاکسی پیش از تماس (PrEP) نام دارد. این روش شامل مصرف روزانة داروهای HIV است.
همچنین گزینه‌های PrEP جدیدتری در مطالعات بالینی مطرح شده است، که شامل استفاده از یک دوز تزریقی هر 8 هفته یک بار به جای استفادة روزانه از قرص است. در هر حال، در حال حاضر PrEP برای موارد زیر مناسب قلمداد می‌شود:
- افرادی که دارای رابطة جنسی با فرد دچار HIV هستند
- مردانی که در طول 6 ماه اخیر بدون استفاده از کاندوم با مردان دیگر رابطة جنسی مقعدی داشته‌اند یا در طول دورة مزبور مبتلاء به یکی از بیماری‌های واگیر جنسی تشخیص داده شده‌اند.
- مردان و زنان هتروسکسوال که اغلب از کاندوم برای رابطة جنسی با افرادی که در ریسک بالای HIV قرار دارند استفاده نمی‌کنند.
- افرادی که در طول 6 ماه گذشته از داروهای تزریقی استفاده کرده‌اند و یا سرنگ‌های مشترک در یک داروی درمانی به کار برده‌اند.
- افراد در معرض ریسک بالا و مدام ابتلاء به عفونت HIV
PrEP محافظت مناسبی در مقابل عفونت HIV ایجاد می‌کند، اما به شکل صد در صد مؤثر نیست. این موضوع مهم است که افراد تحت درمان با PrEP از کاندوم استفاده کنند، و همچنین حداقل 3 ماه یک بار به پزشک مراجعه کنند، در صورتی که مراجعه به پزشک در دوره‌های کوتاه‌تر ممکن نباشد./

Source:
Acute HIV infection: Symptoms, diagnosis, and management
Written by David Railton Reviewed by Thomas D. Chiampas, Pharm.D., BCPS, AAHIVP
Last reviewed: Sat 11 March 2017