• جون جانسون، دکتر جودیت مرسین
• ترجمه هامیک رادیان
عفونت گوش در بزرگسالان هماندازۀ کودکان شایع نیست، اگرچه این عفونت در افراد بزرگسال میتواند جدی‌تر باشد.
علایم عفونت گوش در بزرگسالان باید به دقت پایش شود و برای اجتناب از عوارض ناشی از آن توسط دکتر مورد تشخیص و درمان قرار گیرد.
برخی موقعیتها، وضعیتها و اعمال برخی مردم را در مقایسه با دیگران در ریسک بیشتری برای عفونت‌های گوش قرار میدهد. به هر جهت، برخی کارها هست که میتوان در راستای کاهش خطر ابتلا به عفونت گوش انجام داد.
مطالب این مقاله:
• علایم و پیامدها
• علل و ریسک فاکتورها
• تشخیص
• درمان
• پیشگیری
• دورنما
علایم و پیامدها
گوش یکی از بخشهای پیچیدۀ بدن بوده و از چند دهلیز مختلف ساخته شده است. عفونت‌های گوش ممکن است در هر یک از این دهلیزها بروز کرده و سبب بروز علایم مختلفی شوند.
سه بخش اصلی گوش به عنوان گوش داخلی، گوش میانی و گوش خارجی شناخته می‌شود.
عفونت‌های گوش بیشتر در گوش میانی و گوش خارجی بروز می‌کنند. عفونت گوش داخلی کمتر شایع بوده و برخی از اوقات نشانهای از یک اختلال زیربنایی دیگر است.
علایم عفونت‌های گوش در بزرگسالان بسته به ناحیۀ بروز عفونت متفاوت و شامل موارد زیر است:
• التهاب و درد
• تحریکپذیری و حساسیت نسبت به لمس
• تغییرات شنوایی
• تهوع
• استفراغ
• سرگیجه
• تب
• سردرد
• ورم گوش
در صورت بروز ترشح از گوش این علامت وجود مشکلی جدی است و باید بلافاصله تحت مراقبت پزشکی قرار گیرد.
در این زمینه بیشتر بخوانیم:
عفونت گوش خارجی یا گوش شناگر در بزرگسالان و کودکان
عفونت‌های گوش میانی
گوش میانی ناحیهای از گوش است که درست پشت پردۀ گوش قرار دارد. عفونت‌های گوش میانی به طور معمول هنگامی ایجاد میشوند که باکتریهای آمده از راه دهان، چشم، و معبرهای بینی پشت پردۀ گوش به دام میافتند. نتیجه بروز درد و احساس وجود انسداد یا گرفتگی گوش است.
برخی از مردم ممکن است دچار مشکلات شنوایی شوند زیرا ورم پردۀ گوش باعث می‌شود که این پرده دیگر به اندازۀ لازم در برابر صوت حساسیت نداشته باشد. همچنین احتمال تجمع مایعات یا چرک در پشت پردۀ گوش وجود دارد، که این میتواند به ایجاد مشکلات بیشتر برای شنوایی منجر گردد. ممکن است فرد دچار عفونت چنین احساس کند که انگار گوش در زیر آب قرار گرفته است.
اگر پردۀ گوش به علت فشار ناشی از عفونت دچار پارگی یا ترکیدگی شود، احتمال تخلیۀ مایعات از گوش وجود دارد.
تب و خستگی کلی بدن نیز ممکن است با عفونت گوش میانی همراه باشد.
عفونت‌های گوش خارجی
گوش خارجی ناحیهای از گوش است که از مجرا یا کانال گوش که بیرون پردۀ گوش قرار گرفته شروع می‌شود و به سمت بخش بیرونی گوش ادامه پیدا می‌کند.
عفونت‌های گوش خارجی ممکن است با بروز یک راش خارشدار در قسمت بیرونی گوش آغاز شود. محیط گرم و تاریک مجرای گوش محیطی ایدهآل برای اجرام جهت گسترش است و نتیجۀ این گسترش عوامل بیماریزا ممکن است عفونت گوش خارجی باشد.
عفونت‌های گوش خارجی در عین حال ممکن است بر اثر وارد شدن جراحت یا تحریک کانال گوش با اشیاء خارجی مثل انواع گوش‌پاک‌کن یا ناخن انگشت ایجاد شود.
علایم شایع شامل ورم مجرای گوش است که دردناک، متورم و حساس به لمس هستند. این احتمال وجود دارد که تا هنگام رفع عفونت پوست قرمز شده و در لمس گرم به نظر برسد.
در همین زمینه بیشتر بخوانیم:
عفونت گوش در کودکان - علل، علایم، تشخیص، درمان، و ملاحظات
علل و ریسک فاکتورها
عفونت‌های گوش در افراد بزرگسال به طور معمول بر اثر عوامل بیماریزا مثل انواع ویروس، قارچها یا باکتری‌ها بروز می‌کند. روش عفونی شدن فرد اغلب اوقات تعیین کنندۀ نوع عفونتی است که فرد دچار آن شده است.
مردم دچار ضعف سیستم ایمنی یا ابتلا به التهاب در ساختارهای گوش در مقایسه با دیگران محتمل است که نسبت به عفونت‌های گوش آسیب‌پذیرتر باشند. دیابت نیز در این مورد ریسک فاکتوری است که میتواند احتمال ابتلاء فرد به عفونت‌های گوش را افزایش دهد.
مردم دچار اختلالات مزمن پوستی مثل اگزما یا پسوریازیس نیز ممکن است در مورد عفونت‌های گوش خارجی آسیب‌پذیرتر از دیگر مردم باشند.
عفونت‌های گوش میانی
سرماخوردگی، آنفولانزا و انواع آلرژی میتوانند به بروز عفونت در گوش میانی منجر شوند. دیگر مشکلات سیستم تنفسی فوقانی مثل عفونت‌های سینوس یا گلو میتوانند به بروز عفونت‌های گوش میانی منجر گردند، زیرا باکتری‌ها راه خود را از طریق مسیرهای متصل به هم ادامه داده و وارد لولۀ استاش میشوند.
لوله‌های استاش گوش را به بینی و گلو متصل کرده و مسؤول کنترل فشار هوا در گوش هستند. این وضعیت لوله‌های استاش را به هدفی آسان برای عوامل بیماریزا تبدیل می‌کند.
لوله‌های استاش عفونی شده ممکن است متورم شوند و مانع تخلیۀ کامل گردند، که این در راستای علایم عفونت‌های گوش میانی عمل می‌کند.
مردمی که سیگار میکشند یا در فضای پر دود و دم بسر میبرند در عین حال ممکن است در ریسک بالاتری برای ابتلا به عفونت گوش قرار داشته باشند.
عفونت‌های گوش خارجی
یک عفونت شایع گوش خارجی زیر عنوان گوش شناگر شناخته می‌شود. مردمی که زمان زیادی را در آب میگذرانند ممکن است در ریسک بالاتری برای ابتلا به این نوع از عفونت گوش قرار داشته باشند.
آبی که پس از شنا یا حمام کردن در کانال گوش جایگیر می‌شود محیطی کاملی برای اجرام جهت تکثیر ایجاد می‌کند. به همین دلیل آب آلوده احتمال بیشتری دارد که سبب بروز عفونت در گوش خارجی گردد.
چه هنگامی به دکتر مراجعه کنیم
در بسیاری موارد عفونت‌های گوش خود به خود رفع میشوند، بنابراین درد خفیف گوش ممکن است علتی برای نگرانی نباشد.
به طور معمول زمانی باید به پزشک مراجعه کرد که علایم مربوط به عفونت گوش در طول سه روز خود به خود از بین نرفته باشند. اگر علایمی جدی مثل تب یا عدم تعادل بروز کنند، فرد دچار علایم باید بلافاصله به پزشک مراجعه کند.
هر گونه وجود ترشح از گوش عنوانگر لزوم مراجعۀ فوری به پزشک محسوب می‌شود.
تشخیص
پزشک برای رسیدن به تشخیص دقیق نیاز دارد تا از شرح حال پزشکی فرد آگاه شود. پزشکان معمولاً در مورد هر گونه علایم بروز یافته و همچنین داروهایی که فرد مصرف می‌کند سؤال می‌کنند.
پزشک در جستجوی نشانه‌های عفونت از ابزاری به نام اُتوسکُپ برای مشاهدۀ پردۀ گوش و کانال گوش استفاده می‌کند. این اقدام پزشکی ممکن است با دمیدن مقداری هوا به داخل گوش همراه شود.
دکتر نوع واکنش پردۀ گوش به هوای دمیده شده را بررسی می‌کند، که این کار میتواند به تشخیص عفونت گوش میانی کمک کند.
درمان
بسته به علت بروز عفونت، برخی از عفونتها بدون درمان و خود به خود از بین میروند. علایم عفونت ممکن است در این بازۀ زمانی مدیریت شود و دکتر ممکن است برخی داروها و درمانها را برای سرعت بخشیدن به فرآیند التیام گوش توصیه یا تجویز کند.
آنتیبیوتیک و دیگر داروهای تجویزی
بر مبنای اعلام CDC، کاربرد آنتیبیوتیکهای خوراکی در برخی موارد عفونت گوش میانی و گوش خارجی نباید در دستور کار قرار گیرد و توصیه شود.
درمان عفونت گوش به علت و شدت عفونت گوش در کنار دیگر مشکلاتی که ممکن است فرد با آنها درگیر باشد بستگی دارد. آنتیبیوتیکها در مورد عفونت‌های ویروسی گوش کارآیی ندارند.
تجویز قطره‌های گوش ممکن است راهی باشد که پزشک برای درمان عفونت گوش تجویز می‌کند. این نوع تجویز در عین حال برای تخفیف و تسکین درد ناشی از عفونت گوش نیز کاربرد دارد.
داروهای غیر نسخه‌ای
داروهایی شامل استامینوفن (تاینلول) و ایبوپروفن (ادویل)، به تخفیف و تسکین درد همراه با التهاب در بسیاری از افراد بزرگسال مبتلا به عفونت گوش کمک می‌کنند.
دکونژستانتها یا آنتیهیستامینهایی مثل پسودوافدرین (سودافد) یا دیفنهیدرامین (بنداریل) نیز به تخفیف برخی علایم، به ویژه آن دسته از آنها که بر اثر تجمع بیش از حد مخاط در لوله‌های استاش ایجاد میشوند، کمک می‌کنند.
این نوع داروها میتوانند به خلاص شدن فرد از دست درد ناشی از عفونت گوش کمک کنند اما آنها خود باعث درمان عفونت گوش نمیشوند.
مداوای خانگی
قطره‌های گوش
قطره‌های گوش غیر نسخه‌ای ممکن است در درمان موارد خفیف عفونت گوش شناگر مفید باشند. قطره‌های گوش مزبور را هم میتوان در محیط خانه تهیه کرد و هم از بازار خریداری نمود.
بر مبنای نظر متخصصان گوش، یک قطرۀ گوش سادۀ خانگی را میتوان از ترکیب الکل و سرکۀ سفید ساخت. استفاده از چند قطره از این ترکیب در گوش میتواند به خشک کردن کانال گوش کمک و فرآیند التیام گوش را تسریع کند.
این قطره‌ها نباید برای مردم دارای لوله‌های گوشی، افراد دچار جراحات مداوم پردۀ گوش، یا کسانی که برخی اعمال جراحی گوش در موردشان صورت گرفته است مورد استفاده قرار گیرد.
اگر عفونت گوش رو به بهبود نداشته باشد یا علایم دیگری بروز کند، فرد باید استفاده از این قطره‌ها را متوقف کرده و به دکتر مراجعه نماید.
قطره‌های گوش نباید در مورد گوش دچار ترشح مورد استفاده قرار گیرد مگر اینکه این کار بنا به توصیۀ پزشک باشد.
ترشح از گوش، وجود تخلیۀ مواد از گوش یا خونریزی از گوش نشانهای از وجود مشکلی جدی‌تر مثل پارگی پردۀ گوش است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.
کمپرس
استفاده از کمپرس گرم نیز میتواند به تخفیف افزایش فشار در گوش کمک کند. استفاده از کمپرس گرم برای مدت 20 دقیقه در حالت استراحت میتواند به کاهش درد منجر شود. این کار را میتوان در کنار دیگر درمانهای مرتبط با درد شامل استفاده از داروهای غیر نسخه‌ای انجام داد.
پیشگیری
برخی کارهای سادۀ روزمره میتواند در پیشگیری از بسیاری از موارد عفونت گوش مفید باشد. برخی موارد پایهای مرتبط به بهداشت و نظافت و گزینه‌های سبک زندگی نیز به پیشگیری از عفونت گوش کمک می‌کنند.
ترک سیگار یکی از مهمترین قدمها در راستای پیشگیری از عفونت‌های سیسم تنفسی فوقانی و گوش است. سیگار کشیدن به طور مستقیم به بافت‌های حساس در این بخش بدن لطمه میزند، و همچنین میزان کفایت و تأثیرگذاری سیستم ایمنی بدن را کاهش میدهد. سیگار همچنین باعث تکثیر و تولید التهاب می‌شود.
گوش خارجی پس از انجام شنا یا حمام کردن باید به طور کامل تمیز و خشک شود. متخصصان در قدم اول استفاده از گوشگیرها را برای پیشگیری از ورود آب به گوش توصیه می‌کنند. استفاده از حوله برای خشک کردن گوش و مو بلافاصله پس از شنا نیز میتواند کمک کننده باشد.
افراد نباید از گوش‌پاک‌کن پنبه‌ای یا دیگر اشیاء برای تمیز کردن گوش استفاده کنند زیرا این وسایل ممکن است باعث ایجاد جراحت در کانال گوش و پردۀ گوش شده به عفونت منجر شوند.
شستشوی منظم دستها میتواند به پیشگیری از گسترش اجرام بیماریزا که میتوانند باعث عفونت گوش شوند، کمک کند. افراد در راستای پیشگیری از عفونت گوش باید از فرو بردن انگشت در گوش یا حتی قرار دادن انگشتان روی گوش خودداری کنند.
افراد دچار آلرژی باید در حد امکان برای کاهش التهاب و تجمع مخاط در گوش که میتواند عاملی برای تقویت عفونت باشد، از مواجهه با محرک‌های آلرژی اجتناب کنند.
هم درمان آلرژیهای موسمی و هم درمان آلرژیهای پوستی گامهای ضروری در پیشگیری از عفونت گوش محسوب میشوند.
دورنما
عفونت گوش در بزرگسالان در صورت عدم درمان میتواند پیامدهای جدی شامل کاهش شنوایی یا ناشنوایی در پی داشته باشد. در عین حال امکان گسترش عفونت درمان نشده به دیگر قسمتهای بدن وجود دارد.
هر مورد مظنون به عفونت گوش باید توسط پزشک تشخیص داده شود. مردم دارای تاریخچۀ عفونت برگشت کنندۀ گوش باید به متخصص بیماری‌های گوش مراجعه کنند.
راهنمایی پزشک در عین حال که میتواند به رفع علایم عفونت و درمان آن کمک کند، قادر است تا مواردی را برای پیشگیری از بازگشت عفونت در اختیار مردم قرار دهد./
Source:
Why do adults get ear infections?
Last reviewed Mon 23 October 2017
By Jon Johnson
Reviewed by Judith Marcin, MD
نظرات (1)