انواع مختلف اختلالات خوردن - آنورکسی، بولیمی، نشخوار، پیکا و...

• بولیمیا نرووسا
• آنورکسیا نرووسا
• اختلال پرخوری
• اختلال نشخوار
• پیکا
• اختلال اجتناب سختگیرانه از مصرف غذا (ARFID)
• دیگر اختلالات خوردن
• گزینه‌های درمانی
• خلاصه

اختلالات خوردن می‌توانند هر کسی را فارغ از اینکه دچار کمبود وزن است یا اضافه وزن، درگیر کنند. اختلال خوردن اصطلاحی است که طیفی از اختلالات شامل خوردن به شکل غیر نرمال یا دچار مشکل را در بر می‌گیرد.
بر مبنای اعلام "انجمن ملی اختلالات خوردن" در حدود 10 میلیون مرد و 20 میلیون زن در ایالات متحد آمریکا در طول زندگی خود دچار یک مورد اختلالات خوردن می‌شوند.
علت دقیق اختلالات خوردن مشخص نیست. به هر حال، کارشناسان معتقدند که عوامل اجتماعی فرهنگی، بیولوژیک، و روان‌‌شناختی نقشی در ایجاد این اختلالات بازی می‌کنند.
بسیاری از مردم در هنگام پرداختن به اختلالات خوردن ممکن است به فکر آنورکسیا (آنورکسی) یا بولیمیا (بولیمی) بیفتند. اگرچه این دو شایع‌ترین اختلالات مورد بحث هستند، انواع دیگری اختلال خوردن نیز وجود دارد که در ادامه به آنها پرداخته خواهد شد. این مقاله به طرح اطلاعاتی در مورد شایع‌ترین انواع اختلالات خوردن شامل نشانه‌ها و علایم متعارف آنها اختصاص دارد.

بولیمیا نرووسا
بولیمیا نرووسا که اغلب مردم زیر عنوان بولیمی به آن اشاره می‌کنند اختلالی است که به طور معمول در طول دوران بلوغ یا در اوایل بزرگسالی ایجاد می‌شود. بر مبنای یک مطالعه در سال 2016، بولیمی در میان زنان بیش از مردان شایع است.
مردم مبتلاء به بولیمی گرایشی به خوردن مقادیر زیادی غذا به سرعت زیاد دارند، که اغلب زیر عنوان "پرغذایی" یا "پرخوری" به آن اشاره می‌شود.
پس از پرخوری شخص دچار بولیمی به طور معمول قدم‌هایی را برای پاکسازی بدن خود از کالری اضافی برمی‎دارد. روش‌های رایج پاکسازی مزبور عبارتند از:
• القاء استفراغ به خود
• مصرف داروهای دیورتیک
• استفاده از ملین
تمامی افراد دچار بولیمی از این روش‌های پاکسازی استفاده نمی‌کنند. برخی مردم سعی می‌کنند تا تکلیف مقادیر زیاد کالری گرفته شده را از طریق روزه گرفتن یا انجام ورزش‌های سنگین مشخص کنند.

در این زمینه بیشتر بخوانیم:
پیکا یا ناخوراک‎خواری

نشانه‌ها و علایم بولیمی
مشخصات بولیمی شامل افکار، احساسات و رفتارهای فهرست شده در زیر است:
• وسواس در مورد وزن بدن و اندازه آن
• تکرار دوره‌های پرخوری که با حس از دست دادن کنترل همراه است
• دوره‌های پاکسازی یا تطهیر برای پیشگیری از اضافه وزن
• ترس مدام از افزایش وزن
برخی از مردم دچار بولیمی وزن کم می‌کنند، اما دیگران وزن بدن خود را حفظ می‌کنند. در هر دو مورد، شخص ممکن است دچار عوارض جانبی زیر گردد:
• ریفلاکس اسید
• گلوی ناسور یا ملتهب
• فساد دندان
• دهیدراسیون شدید
• عدم تعادل الکترولیت که می‌تواند به استروک یا حمله قلبی منجر شود

آنورکسیا نرووسا
آنورکسیا نرووسا یا آنورکسیا (آنورکسی)، یکی از اختلالات خوردن شناخته شده‌تر است.
همانند مورد بولیمی، آنورکسیا گرایشی به شروع در نوجوانان یا بزرگسالان جوان دارد و در میان زنان بیش از مردان شایع است.
آنورکسی دو زیرنوع شناخته شده دارد.
آنورکسی نوع پرخوری و پاکسازی. شخص دچار این نوع آنورکسیا به طور معمول پس از غذا خوردن دست به پاکسازی می‌زند. این افراد ممکن است گاهی از اوقات مقدار زیادی غذا بخورند. در مقابل شخص ممکن است برای سوزاندن مقدار زیاد کالری گرفته شده به ورزش‌ بیش از حد بپردازد.
آنورکسی نوع محدود کننده. مردم دچار این نوع آنورکسیا پرخوری نمی‌کنند. در عوض، آنها در تلاش برای کاهش وزن به رژیم غذایی، گرسنگی کشیدن، یا ورزش بیش از حد روی می‌آورند.

نشانه‌ها و علایم
نشانه‌ها و علایم متعارف آنورکسیا شامل موارد زیر است:
• عادات غذایی بسیار محدود کننده و سختگیرانه
• دچار بودن به کمبود وزن در مقایسه با افراد دارای قد و سن مشابه
• ترس از دچار شدن به اضافه وزن حتی در شرایط دچار بودن به کمبود وزن
• احساس وسواس در مورد لاغرتر شدن
• داشتن چشم‌انداز تحریف شده از بدن
• قرار دادن بنیاد عزت نفس بر وزن یا شکل بدن
• اجتناب از غذا خوردن در جمع یا به همراه دیگران
• تمایلات وسواسی-تکانشی، در برخی مردم

اختلال پرخوری
مشابه مورد بولیمی یا پرخوری نوع آنورکسی، مردم دچار اختلال پرخوری، به طور معمول مقدار زیادی غذا را در یک بازه زمانی کوتاه می‌خورند. در هر حال، این گروه مقدار کالری دریافتی خود را در مقاطع بعدی محدود نمی‌کنند یا به پاکسازی غذای زیادی که خورده‌اند نمی‌پردازند.
پرخوری خطر افزایش وزن را به دنبال دارد و بسیاری از مردم دچار اختلال پرخوری دچار اضافه وزن بوده یا چاق هستند.
بر مبنای یک مرور در سال 2012، پرخوری در میان مردان و سالمندان شایع‌تر از سایر اختلالات خوردن است.

نشانه‌ها و علایم
شخص ممکن است دچار اختلال پرخوری باشد اگر:
• در هنگام غذا خوردن کنترلی بر خود نداشته باشد
• در موقع فکر کردن در مورد پرخوری خود دچار احساس شرم یا انزجار شود
• غذا را در خلوت بخورد

اختلال نشخوار
اختلال نشخوار وضعیتی است که در آن شخص بخشی از غذای خورده شده را بالا آورده و پیش از بلعیدن آن یا تف کردنش به بیرون دوباره آن را می‌جود. بر مبنای اعلام "مرکز اطلاعات ژنتیک و بیماری‌های نادر"، نشخوار در فاصله 15 تا 30 دقیقه از زمان بلعیدن غذا رخ می‌دهد.
خلاف پاکسازی خودالقاء شده، نشخوار یک واکنش غیر ارادی است. نخستین دور این اختلال به طور معمول در پاسخ به یک بیماری، آسیب جسمانی، یا پریشان‌حالی روان‌شناختی، آغاز می‎شود. در شرایط قرار داشتن تحت تأثیر چنین اختلالاتی نشخوار غذا ممکن است باعث تسکین یافتن فرد شود. پس از برطرف شدن ناخوشی یا آسیب‌دیدگی جسمانی، بدن شخص ممکن است در پاسخ به ناراحتی نشخوار غذا را ادامه دهد.
اختلال نشخوار ممکن است در زمان طفولیت آغاز شود. اطفالی که دچار نشخوار می‌شوند اغلب بدون درمان و خود به خود بهبود پیدا می‌کنند. در هر حال، نشخوار مداوم می‌تواند به شکل بالقوه عامل ایجاد سوءتغذیه کُشنده باشد.
نشخوار در کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالات به طور معمول به درمان روان‌شناختی نیاز دارد.

نشانه‌ها و علایم
شخص دچار این نوع اختلال خوردن ممکن است علایم زیر را به فاصله کمی پیش از نشخوار غذا تجربه کند:
• تهوع
• نیاز به آروغ زدن
• احساس فشار یا ناراحتی
دیگر علایم نشخوار ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• نفخ
• سوزش سر دل
• درد شکم
• اسهال
• یبوست
• عدم تعادل الکترولیت‌ها
• سردرد
• سرگیجه
• مشکلات خواب
• کاهش وزن
• سوءتغذیه

پیکا
مردم مبتلاء به پیکا ولع اقلام غیر غذایی دارند و آنها را می‌خورند. مثال‌هایی در مورد اقلام مورد اشاره شامل موارد زیر است:
• خاک
• گچ
• آجر
• سنگ
• صابون
• مواد شوینده
• مو
• پشم
• کاغذ
• پارچه
پیکا ممکن است در دوران کودکی یا بزرگسالی آغاز شود. بر مبنای یک مطالعه این اختلال مکرراً در افراد زیر رخ می‌دهد:
• زنان باردار
• کودکان دچار کمبود آهن یا زینک
• مردم دچار ناتوانی‌های عقلانی یا ذهنی
پیکا می‌تواند باعث ایجاد عوارض بالقوه کشنده و جدی شود. مثال‌هایی در این مورد عبارتند از:
• آزردگی معده
• آسیب دیدن دستگاه گوارش
• سوءتغذیه
• مسمومیت

اختلال اجتناب سختگیرانه از مصرف غذا (ARFID)
اختلال اجتناب سختگیرانه از مصرف غذا (ARFID)، که پیشتر از سوی مردم اختلال خوردن انتخابی نامیده می‌شد، مشابه نوعی از آنورکسیا است که در آن مردم مصرف کالری خود را محدود می‌کنند.
به هر حال خلاف آنورکسیا، شخص دچار ARFID در مورد اندازه یا وزن بدن خود دچار وسواس نیست. این اختلال ممکن است بر اثر فقدان علاقه به غذا خوردن ایجاد شود یا ممکن است شخص بر اثر وجود برخی مشخصات حسی غذا از خوردن اجتناب نماید.
این اختلال ممکن است در هر سنی گریبانگیر افراد شود. تشخیص آن در کودکان که اغلب در غذا خوردن دچار بدغلغی هستند، دشوارتر است. به هر جهت بچه دچار اختلال مزبور ممکن است با تأخیر رشد و نمو مواجه شود.
اشخاص بزرگسال مبتلاء به ARFID ممکن است با کاهش وزن و سوءتغذیه مواجه شوند. در برخی موارد مردم مقدار کافی کالری و مواد مغذی برای انجام عملکردهای حیاتی بدن مصرف نمی‌کنند.

نشانه‌ها و علایم
برخی نشانه‌ها و علایم ARFID عبارتند از:
• کاهش وزن قابل ملاحظه
• تأخیر رشد (در کودکان)
• کمبودهای شدید غذایی
• وابستگی به مکمل‌های غذایی خوراکی
• بروز اختلال قابل ملاحظه در عملکرد اجتماعی

دیگر اختلالات خوردن
برخی از دیگر اختلالات غذا خوردن که متون علمی گزارش داده‌اند یا کمتر شایع هستند یا اینکه تعریف رسمی در مورد آنها وجود ندارد. مثال‌هایی در این مورد عبارتند از:
• ارتورکسیا. ویژگی اولیه این اختلال خوردن وسواس در مورد خوردن غذاهای مفید است. متخصصان مراقبت‌های پزشکی ارتورکسیا را به عنوان یک وضعیت رسمی شناسایی نمی‌کنند.
• دیگر اختلال خاص تغذیه یا خوردن (OSFED). شخص دچار این اختلال برخی نشانه‌ها و علایم بولیمیا یا آنورکسیا را دارد اما مجموعه شرایط وی به گونه‌ای نیست که برای معیارهای تشخیصی مرتبط کافی باشد.
• غذا خوردن یا اختلال خوردن غیر خاص (UFED). اختلالی است که در آن شخص دارای معیارهای مربوط به اختلال خوردن مشخصی نیست اما علایم مشابهی داشته و به دیسترس روان‌شناختی مشابه مبتلاء است.
• سوءمصرف ملین. اگرچه از نظر فنی سوءمصرف ملین یک اختلال خوردن محسوب نمی‎شود، استفاده بیش از حد ملین برای کاهش وزن و لاغرتر شدن از مشخصات این وضعیت است.
• ورزش بیش از حد. مردم ممکن است برای سوزاندن کالری و تحقق کاهش وزن به ورزش بیش از حد بپردازند.

گزینه‌های درمانی برای اختلالات خوردن
مردم باید در مورد اختلالات خوردن در اولین فرصت ممکن خود را درمان کنند. اختلالات خوردن خطرات مربوط به سلامت جسمانی و اختلالات روان‌شناختی مثل افسردگی و اضطراب را افزایش می‌دهند.
نوع اختلال خوردن مبتلابه شخص رویکرد درمانی مربوط به آن را تعیین می‎کند. در کل، مردم معمولاً با استفاده از یکی از روش‌های زیر یا تلفیقی از آنها تحت درمان قرار می‌گیرند:
• روان درمانی، که می‌تواند شامل مشاوره خانوداگی یا درمان شناختی رفتاری باشد
• دارودرمانی مثل استفاده از داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد روان‌پریشی و داروهای تثبیت کننده خلق
• مشاوره تغذیه
• مراقبت و پایش پزشکی

خلاصه
اختلالات خوردن در میان مردم ساکن ایالات متحد آمریکا شایع است. آشنایی با علایم می‎تواند به مردم در شناسایی اختلالات مزبور در خود و دیگران کمک کند.
در حالت ایده‌آل، اختلالات خوردن نیاز به درمان زودهنگام دارند تا از پیامدهای سلامت و مشکلات روان‌شناختی اضافی پیشگیری گردد.
مردمی که ظن ابتلاء به اختلالات خوردن در مورد آنها مطرح است باید به پزشک مراجعه کنند؛ که می‌تواند در مورد برخورداری از سرویس‌های مراقبت پزشکی مناسب راهنمایی لازم را ارائه دهد. در بسیاری موارد درمان درست می‌تواند به مردم در بهبود کامل از این اختلالات کمک کند./

• جنا فلچر، دکتر تیموتی جی. لگ
• ترجمه نادر اکبری سراوانی

Source:
Medical News Today
What different eating disorders are there?
Last reviewed Thu 5 September 2019
By Jenna Fletcher
Reviewed by Timothy J. Legg, PhD, CRNP

برو به صفحه اصلی