لارنگواسپاسم، اسپاسم عضله تارهای صوتی

• زاون ویلینز، دکتر دِبرا سولیوان
• ترجمه محمدقاسم رافعی

افراد مبتلاء به لارنگواسپاسم دچار دشواری ناگهانی در تنفس و حرف زدن می‌شوند. لارنگواسپاسم، اسپاسم یک عضله در تارهای صوتی است که گاه اسپاسم لارنژیال خوانده می‌شود.
در حالی که لارنگواسپاسم خفیف که در آن فرد کماکان قادر است عمل بازدم را انجام دهد می‌تواند موردی ترسناک باشد، این اختلال به طور معمول خطرناک نیست و عموماً فقط به مدت چند دقیقه ادامه پیدا می‌کند.
اسپاسم در تارهای صوتی می‌تواند واقعه‌ای منفرد بوده و ممکن است بر اثر طیفی از اختلالات پزشکی ایجاد شود.
به شکل نرمال، تارهای صوتی در هنگام تنفس فرد از هم جدا می‌شوند، عملی که فاصله‌گیری نامیده می‌شود. لارنگواسپاسم باعث می‌شود تا تارهای صوتی با خشونت به هم فشرده شوند، عملی که به‌هم‌پیوستگی نامیده می‌شود. وقتی تارهای صوتی دچار اسپاسم می‌شوند، این تارها به شکل کامل یا موضعی راه هوایی را مسدود می‌کنند.

[مطالب این مقاله:]
• لارنگواسپاسم چیست؟
• چه چیزی سبب لارنگواسپاسم می‌شود؟
• درمان لارنگواسپاسم
• چه هنگامی به دکتر مراجعه کنیم

لارنگواسپاسم چیست؟
اسپاسم مورد بحث به طور معمول حدود 60 ثانیه ادامه پیدا می‌کند که آنقدر طولانی نیست که خطری را متوجه حیات فرد کند. در موارد نادر، مشخصاً در واکنش به عمل بیهوشی، لارنگواسپاسم زمان بیشتری ادامه می‌یابد و نیاز به توجه پزشکی اورژانسی دارد.
این اسپاسم‌ها ممکن است هنگامی بروز کنند که فرد در حال خوردن غذا است اما نامحتمل است که سبب خفگی شوند. هیچ چیزی در گلو گیر نمی‌کند. دیگر علایم لارنگواسپاسم شامل موارد زیر است:
• دچار شدن ناگهانی به مشکل تنفسی بدون هیچ علت آشکار
• احساس سفتی در گلو
• گاهی از اوقات بروز حالت ناهشیاری
از آنجا که لارنگواسپاسم اغلب نتیجۀ اختلال دیگری است، ممکن است علایم دیگری وجود داشته باشد. برای مثال، مردم دچار بیماری ریفلاکس اسید معده به مری (GERD)، ممکن است علایم سوزش سر دل یا ریفلاکس را بلافاصله پیش از اسپاسم تارهای صوتی، در طول آن یا پس از اسپاسم مزبور تجربه کنند.
برخی از اوقات اختلالی جدی‌تر می‌تواند لارنگواسپاسم را شبیه‌سازی کند. مـردم دچار مشکلات تنفسی در صورت مصرف یک داروی جدید یا غذا نباید گمان کنند که دچار لارنگواسپاسم هستند. در این موارد سفتی ایجاد شده در گلو می‌تواند نشانه‌ای از واکنش آلرژیک باشد.

چه چیز باعث لارنگواسپاسم می‌شود؟
پزشکان بر این عقیده‌اند که لارنگواسپاسم ممکن است رفلکسی شکل گرفته [در مسیر تکامل] برای پیشگیری از غرق شدن یا خفگی باشد.
برای مثال وقتی مردم به شکل اتفاقی در هنگام حرف زدن غذایی را به درون راه هوایی می‌کشند، در این وضعیت لارنگواسپاسم می‌تواند به حال آنان مفید باشد زیرا این واکنش مانع از انسداد راه هوایی می‌شود. دلیل عمومیت داشتن دچار شدن به لارنگواسپاسم در طول غذا خوردن یا نوشیدن مایعات همین است. برخی از مردم این وضعیت را به عنوان "ورود غذا از راه اشتباهی" توصیف می‌کنند.
خلاف خفگی فرد دچار تجربه لارنگواسپاسم احساس نمی‌کند که چیزی به شکل فیزیکی در گلو گیر کرده است. مانور هایملیخ نیز باعث توقف لارنگواسپاسم نمی‌‏شود.
غذا خوردن فقط یکی از علل بالقوه برای ایجاد لارنگواسپاسم است. برخی علل جایگزین برای این حس هراس‌آور شامل موارد زیر است:

استرس و اضطراب
برخی از مردم ممکن است بر اثر استرس یا اضطراب شدید دچار لارنگواسپاسم شوند. در طول یک حمله پانیک تهویه بیش از حد یا ترس شدید ممکن است محرک بروز لارنگواسپاسم گردد. این حالت سفتی در گلو حتی ممکن است باعث تشدید وضعیت پانیک شود.

بیهوشی (آنستزی)
بیهوشی مشخصاً در کودکان می‌تواند محرک ایجاد رفلکس لارنگواسپاسم شود. این وضعیت در مورد نوزادان حتی شیوع بیشتری دارد. در کل، حدود یک درصد کل افراد بزرگسال و کودکان قرار گرفته تحت بیهوشی ممکن است دچار لارنگواسپاسم شوند. در کودکان دچار آسم یا عفونت سیستم تنفسی رقم مزبور به 10 درصد افزایش می‌یابد.
مردمی که تحت بیهوشی قرار دارند و در این وضعیت دچار لارنگواسپاسم می‌شوند ممکن است هرگز از ابتلاء خود به آن مطلع نشوند زیرا آنستزیولوژیست (متخصص بیهوشی) برای رفع مشکل بلافاصله مداخله می‌کند.

مشکلات مغز و اعصاب
مشکلات نورولوژیک می‏توانند محرک بروز لارنگواسپاسم شوند. برای مثال مردمی که اخیراً دچار یک جراحت مغز یا طناب نخاعی بوده‌اند ممکن است دچار اسپاسم‌های عضلانی شامل لارنگواسپاسم شوند.
جراحات عصب به ویژه اگر در مجاورت گردن و ستون فقرات بروز کند نیز می‌تواند به عنوان یک عامل مطرح باشد. برخی از مردم دچار فلج تارهای صوتی به لارنگواسپاسم مبتلاء می‌شوند.

بیماری ریفلاکس اسید معده به مری (GERD)
GERD یک سندرم است که باعث می‌شود تا محتویات معده شامل اسید معده به عقب برگشته وارد مری و گلو شوند.
برخی از مردم مبتلاء به GERD دچار سوزش و درد شدید می‌شوند. برخی افراد نیز لارنگواسپاسم را تجربه می‌کنند. یک مطالعه در مقیاس کوچک بر روی پنج بیمار دچار GERD پی برده است که ابتلاء به یک عفونت سیستم تنفسی ریسک بروز لارنگواسپاسم را افزایش می‌دهد. در این گروه، سرفه شدید محرک بروز لارنگواسپاسم و نیز غش کردن می‌‏شود.

آسم و آلرژی
مردم مبتلاء به آسم و آلرژی‌های سیستم تنفسی در برابر لارنگواسپاسم آسیب‌پذیرتر هستند. درمان این آلرژی‌ها و استفاده از داروی استنشاقی آسم می‌تواند ریسک بروز اسپاسم‌های بعدی را کاهش دهد. مردم دچار مشکلات سیستم تنفسی شامل آسم، در هنگامی که تحت بیهوشی قرار دارند در برابر لارنگواسپاسم آسیب‌پذیرتر هستند.

درمان لارنگواسپاسم
در طول لارنگواسپاسم فرد باید همواره سعی کند تا خونسرد بماند. وی در عین حال نباید سعی کند تا هوا را ببلعد یا آن را از راه دهان فرو ببرد. اضطراب می‌تواند زمان اسپاسم را طولانی‌تر کند و باعث شود تا علایم شدیدتر احساس شوند.
برخی تکنیک‌های ساده ممکن است برای متوقف کردن اسپاسم کافی باشند:
• برای 5 ثانیه نفستان را حبس کنید، سپس به آرامی از طریق بینی نفس بکشید. بازدم را از راه لب‌های غنچه شده انجام دهید. این فرآیند را تا زمان توقف اسپاسم تکرار کنید.
• با استفاده از یک نی نفس بکشید. در طول حمله لارنگواسپاسم، لب‌ها را دور یک نی محکم به هم بفشارید و صرفاً از درون نی و نه از راه بینی، نفس بکشید. این تکنیک مشوق کند شدن روند تنفس می‌‌شود که می‌تواند به ریلکس شدن تارهای صوتی کمک کند.
• نقطه خاصی را در نزدیکی بن گوش‌ها فشار دهید. این نقـطه که زیر عنوان چوبخط لارنگواسپاسم شناخته می‌شود، می‌تواند برای ریلکس شدن تارهای صوتی نیرو اعمال کند. محدوده مورد نظر را در نقطه نرم پشت نرمه گوش و درست زیر فک مشخص کنید. قویاً روی این نقطه به سمت پایین و به طرف گلو فشار وارد کنید. فشار باید آنقدر قوی باشد که درد ایجاد کند، و اگر کارآیی داشته باشد باید بلافاصله باعث تخفیف لارنگواسپاسم شود.
دیگر درمان‌ها بر علت زیربنایی ایجاد لارنگواسپاسم تمرکز می‌کنند. برای مثال مردم دچار اختلالات اضطرابی ممکن است از مصرف داروهای ضد اضطراب یا روان‌درمانی سود ببرند. درمان اولسرها می‌تواند شدت GERD را کاهش دهده و همچنین به شکل بالقوه باعث توقف لارنگواسپاسم شود.
مردمی که شب‌ها مکرراً دچار لارنگواسپاسم می‌شوند ممکن است نیاز به استفاده از ماشین فشار مثبت مداوم راه هوایی (CPAP) داشته باشند. در برخی مواقع گفتاردرمانی ممکن است کمک کننده باشد، به ویژه هنگامی که مشکلی نورولوژیک در میان است. در هنگام ناموفق بودن دیگر درمان‌ها، تزریق سم بوتولینوم (بوتاکس) می‌‌تواند تارهای صوتی را فلج کرده و از حملات بعدی پیشگیری کند.

چه هنگامی به دکتر مراجعه کنیم
پزشکان می‌توانند از یک مجموعه تست برای تعیین علت مشکل استفاده کنند. آنان در عین حال در مورد سبک زندگی، اضطراب، و وضعیت‌های پیرامون اسپاسم مورد بحث سؤال می‌کنند. تست‌های دستگاه گوارش، CT اسکن سینوس‌ها، تست آلرژی، و آزمون‌های مربوط به داروهای مختلف می‌تواند در آشکار کردن علت کمک کننده باشند.
مردم دارای تاریخچه ابتلاء به لارنگواسپاسم باید به پزشک خود در مورد تجارب پیش از قرار گرفتن تحت بیهوشی توضیح دهند. اگرچه مورد بیش از حد نادری است اگر یک مورد لارنگواسپاسم پس از گذشت 1 تا 2 دقیقه برطرف نشود یا اگر سبب بروز حالت عدم هشیاری شود آن را باید به عنوان یک موقعیت اورژانسی درمان کرد./

Source:
Laryngospasm: Causes, symptoms, and treatments
Last reviewed Sun 3 September 2017
By Zawn Villines
Reviewed by Debra Sullivan, PhD, MSN, RN, CNE, COI