اپیگلوتیت یا عفونت باکتریایی منجر به التهاب نای‌بند (دریچه نای)

• کریستین نوردکوریست، دکتر دِبرا ویزرسپون
• ترجمه هامیک رادیان

اپیگلوتیت (اپیگلوتایتیس) یک عفونت باکتریایی است که باعث می‌شود دریچه نای (نای‎بند) به سرعت ملتهب شود. اگر این دریچه ملتهب گردد، این می‎تواند سبب بروز مشکلات شدید تنفسی شود. در صورت انسداد راه هوایی وضعیت پدید آمده حتی می‎تواند کُشنده باشد.
تورم در عین حال ممکن است بر اثر آسیب‌دیدگی ایجاد گردد. اپیگلوتیت گاهی از اوقات زیر عنوان سوپراگلوتیتیس شناخته می‎شود.
دریچۀ نای (زبانک) زبانه‎ای در پایۀ زبان است. این زبانه در هنگام خوردن غذا مانع از ورود اشتباهی غذا به داخل نای (تراکئا) می‎شود.

مطالب این مقاله:
• چرا اپیگلوتیت آنقدر جدی است؟
• علایم اپیگلوتیت
• علل اپیگلوتیت
• تشخیص اپیگلوتیت
• درمان اپیگلوتیت
• عوارض اپیگلوتیت
• پیشگیری از اپیگلوتیت

چرا اپیگلوتیت آنقدر جدی است؟
موقعیت قرارگیری دریچه نای برای انجام تنفس حیاتی است. اگر نای‎بند متورم شود می‎تواند سبب ایجاد مشکلات جدی برای راه هوایی گردد. به همین دلیل اپیگلوتیت در پزشکی به عنوان یک موقعیت اورژانسی قلمداد می‎شود.
گاهی از اوقات نای‎بند متورم شده، می‎تواند به طور کامل نای را مسدود کند و لاجرم بیمار دیگر قادر به تنفس نخواهد بود. این وضعیت به عنوان انسداد تنفسی شناخته می‎شود و ممکن است باعث مسدود شدن کامل راه هوایی گردد.
در این وضعیت مراقبت‌های پزشکی اورژانسی ضروری است زیرا علایم ممکن است به سرعت رو به وخامت بگذارند و بیمار ممکن است در طول فقط چند ساعت جان خود را از دست بدهد.
پیش از معرفی واکسن آنفولانزای هموفیلوس نوع 2 (Hib) اپیگلوتیت در میان کودکان خردسال شایع بود. در حال حاضر از موارد وقوع آن کاسته شده است اما کماکان وجود دارد.
کودکان در سنین زیر 12 ماه، که هنوز واکسن‎های سه‎گانۀ Hib را کامل نکرده‎اند همچنان نسبت به این بیماری آسیب‌پذیرند. التهاب‌های مشابه ناشی از دیگر باکتری‌ها نیز می‎توانند به اپیگلوتیت منجر گردند.
بر مبنای اعلام CDC سالانه به طور متوسط 2562 مورد در تمامی گروه‎های سنی گزارش می‎شود.
گمان بر آن است که جرج واشینگتن / George Washington نیز یکی از کسانی بوده که جان خود را بر اثر اپیگلوتیت از دست دادند.

علایم اپیگلوتیت
فرد دچار اپیگلوتیت محتمل است که دارای نشانه‎های زیر باشد:
• تب
• احساس درد و دشواری در هنگام بلع
• حالت خواب‎آلودگی
• حالت خشونت یا خفگی صدا
• استریدور، یک صدای بلند در هنگام تنفس به ویژه در هنگام عمل دم
• گلودرد شدید
• سیانوز، که در آن پوست به دلیل عدم رسیدن اکسیژن کافی به بدن کبود می‎شود.
کودکان دچار اپیگلوتیت ممکن است بسیار ناخوش به نظر برسند. آنها ممکن است در برقراری تماس چشمی ناتوان شوند و قادر به شناسایی والدین خود نباشند.
بچه ممکن است برای یافتن وضعیتی برای تنفس بهتر تقلا کند، بیش از آنکه دراز بکشد بنشیند، گردن را بیش از حد دراز کند و فک را به سمت جلو براند.

علل اپیگلوتیت
اپیگلوتیت ممکن است به دلایل مختلفی رخ هد. در زیر چند مورد از این دلایل فهرست شده است:
• عفونت باکتریایی آنفولانزای هموفیلوس نوع B (hib) که می‎تواند سبب ایجاد اپیگلوتیت، مننژیت، و پنومونی شود.
• باکتری‎های دیگری مثل استرپتوکوکوس پنومونیا، نوعی که عموماً سبب ایجاد پنومونی می‏شود
• قارچ، به ویژه اگر سیستم ایمنی در فرد دچار ضعف و بیماری باشد
• آبله مرغان
• آسیب ناشی از سوختگی پس از بلع یک نوشیدنی داغ یا استنشاق دود سیگار یا بخاری که می‎تواند سبب ایجاد ورم شود، زیرا این وضعیت می‎تواند به گردن ضربه وارد کند
• مصرف کنندگان کراک ممکن است در هنگام مصرف این مادۀ مخدر و نیز بر اثر دودی که با دریچۀ نای و بافت‌های اطراف تماس می‎یابد دچار اپیگلوتیت شوند
اینها همگی می‎توانند سبب تورم اپیگلوت (زبانۀ نای) شوند و با ریسک ایجاد مشکلات تنفسی همراه هستند.

تشخیص اپیگلوتیت
پیش از تشخیص اپیگلوتیت پزشک به ایمن کردن راه هوایی می‎پردازد. اگر احتمال ابتلا بیمار به اپیگلوتیت وجود داشته باشد، به وی اکسیژن داده خواهد شد.
یک لارنگوسکپ انعطاف‌پذیر، لوله‎ای بلند و دارای خاصیت ارتجاعی که دوربینی در انتهای آن قرار دارد ممکن است برای تشخیص اختلال مورد بحث مورد استفاده قرار گیرد. این دستگاه از راه دهان بیمار به گلو فرستاده می‎شود و احتمالاً برای تسکین درد ایجاد شده از یک مادۀ بی‎حسی موضعی استفاده می‎گردد.
امکان استفاده از تست‎های زیر نیز وجود دارد:
• آزمایش خون، برای تعیین اینکه آیا عفونت مسبب ورم ایجاد شده، و اگر چنین است چه نوع عفونتی باعث آن شده است
• گرفتن نمونه از گلو با سواب، برای آزمایش مخاط زبانک نای
• انجام بیوپسی که در آن از بافت نای‌بند برای بررسی عفونت نمونه‎گیری می‎شود
• عکسبرداری اشعۀ ایکس یا CT اسکن
درمان به نتایج به دست آمده از تشخیص بستگی دارد.

درمان اپیگلوتیت
فرد دارای تشخیص ابتلا به اپیگلوتیت بدون فوت وقت راهی بیمارستان می‎شود.
تیم پزشکی در بدو رسیدگی بیمار راه هوایی امن را برای وی ایجاد می‎کند، و از این موضوع اطمینان حاصل می‎شود که بیمار به اکسیژن کافی دسترسی دارد و برای نیل به این منظور از ماسک اکسیژن استفاده می‎شود.
اگر استفاده از ماسک اکسیژن برای تأمین اکسیژن بیمار کافی نباشد، ممکن است به لوله‌گذاری تراشه نیاز باشد. دکتر لولۀ تراشه را از راه دهان بیمار و گاهی از اوقات از طریق بینی وارد نای می‏‌کند. لولۀ تراشه زبانۀ نای را پشت سر گذاشته و وارد نای می‎شود و به واسطۀ آن اکسیژن کافی به ریه‎های بیمار تحویل می‎گردد.
در موارد بسیار جدی ممکن است به تراکئوستومی نیاز باشد. جراحان یک عمل جراحی را برای جاگذاری لولۀ تنفسی به طور مستقیم از طریق گردن بیمار و داخل نای انجام می‎دهند و به این طریق از مسیر کنارگذر نای‎بند استفاده می‎کنند.
پزشک برای درمان بیمار از تزریق‎های طیف وسیع آنتی‎بیوتیک استفاده می‎کند زیرا حتی اگر اختلال ناشی از گرما یا مجاورت با مادۀ شیمیایی باشد، کماکان خطر بروز عفونت وجود دارد.
وقتی تست‎های تشخیصی علت دقیق بروز عفونت مبتلابۀ فرد را نشان دهند داروهای هدفمندتر به بیمار داده می‎شود.

عوارض اپیگلوتیت
خطرناک‎ترین عارضۀ اپیگلوتیت ناتوانی بیمار در تنفس کردن است، که کشنده محسوب می‎شود.
اگر عفونتی وجود داشته باشد، این عفونت می‎تواند گسترش یابد. اتیت میانی یا عفونت گوش داخلی، پنومونی، مننژیت یا پریکاردیت (عفونت جدار قلب)، امکان بروز دارند.

پیشگیری از اپیگلوتیت
Hib ریسک فاکتور اصلی اپیگلوتیت است. در حدود 50 تا 65 درصد عفونت‎ها به مننژیت و 17 درصد آنها به اپیگلوتیت منجر می‎شوند.
میزان شیوع اپیگلوتیت پس از عمومیت یافتن استفاده از واکسن Hib در کودکان به شکل چشمگیری کاهش یافته است.
یک مطالعه عنوان می‎کند که در فاصۀ سال‎های 1997 تا 2012 فقط یک مورد اپیگلوتیت Hib در میان کودکان شناسایی شد حال آنکه در مقام مقایسه این رقم برای سال‎های 1975 تا 1984 به میزان 24 مورد بود.
پیشرفت حاصله غالباً مربوط به استفاده از واکسیناسیون Hib است.
بهترین راه پیشگیری از ابتلا کودکان به اپیگلوتیت استفاده از واکسن Hib برای آنان است که باعث می‎شود کودک و نیز دیگران در جامعه مورد حفاظت قرار گیرند./

Source:
What is epiglottitis?
Last updated Thu 2 June 2016
By Christian Nordqvist
Reviewed by Deborah Weatherspoon, PhD, RN, CRNA