سیستم ایمنی

تشخیص لوپوس دشوار است زیرا علایم و نشانه‎های بیماری از فردی به فرد دیگر به شکل قابل ملاحظه‏‌ای متفاوتند.

تشخیص لوپوس ممکن است دشوار باشد زیرا نشانه‎ها و علایم آن اغلب با ناخوشی‎های دیگری همپوشانی دارند. متمایزترین نشانه لوپوس یک راش پوستی شبیه به بال پروانه است که روی دو گونه ظاهر می‎شود و آن نیز در تمامی موارد این بیماری بروز نمی‎کند. برخی از مردم با زمینه‌ای متمایل به ابتلاء به لوپوس به دنیا می‎آیند که این زمینه ممکن است بر اثر برخی عفونت‎ها، بعضی داروها یا حتی نور آفتاب تحریک گردد. در حالی که هم‏‌اکنون علاج قطعی برای لوپوس وجود ندارد درمان‎هایی برای کنترل علایم بیماری مزبور در دسترس است. هیچ دو موردی از لوپوس به طور دقیق مشابه هم نیستند.

از آنجا که بسیاری از بیماری‎های خودایمنی علایم مشابهی دارند، تشخیص آنها اغلب اوقات چالش برانگیز است

بیماری‎های خودایمنی برخی از پیچیده‎ترین و سخـت‎درمان‌ترین بیماری‌های مرتبط به سیستم ایمنی هستند. این بیماری‎ها زمانی ایجاد می‎شوند که سیستم ایمنی بدن به سلول‎های سالم بدن حمله می‎کند. سیستم ایمنی شبکه‎ای از بافت‎ها، دستگاه‎ها، و سلول‌ها است. نقش این سیستم دفاع از بدن در برابر مهاجمان و محافظت از آن در برابر عفونت‌ها و بیماری‎ها است. بیماری خودایمنی نتیجۀ بروز خطا از سوی سیستم ایمنی است. سیستم ایمنی بدن به شکل تصادفی سلول‎های سالم بدن را با مهاجمان بیگانه اشتباه می‎گیرد و به آنها حمله‎ور می‎شود. تحقیقات نشان داده‎اند که بیمار‌های خودایمنی گرایشی به نشأت گرفتن از ریشه‎های ژنتیکی، نژادی، و اجزاء مربوط به جنس دارند.

اسکلروداکتیلی هیچ نوع درمان قطعی ندارد. هدف درمان در این بیماری کاهش علایم و بهبود کیفیت زندگی بیمار دچار این اختلال است

اسکلروداکتیلی سفت و سخت شدن پوست انگشتان است. این اختلال می‎تواند سبب پیچش انگشتان دست به سمت داخل شود و در نتیجه دست شکل ناقصی به خود بگیرد. اسکلرودرمی (اسکلرودرما) سیستمیک سبب اسکلروداکتیلی می‎گردد، که یک بیماری خودایمنی است و شکل نادری از ارتریت محسوب می‎شود که در سطح ایالات متحد آمریکا کمتر از 500.000 نفر به آن مبتلا هستند. تمامی افراد مبتلا به اسکلرودرما دچار اسکلروداکتیلی نمی‎شوند. این مقاله به علل و علایم اسکلروداکتیلی و همچنین به گزینه‎های درمانی در دسترس برای مدیریت این بیماری اختصاص دارد.

ادنوپاتی خود یک بیماری نیست بلکه نشانه‎ای از یک بیماری یا اختلال دیگر اس

ادنوپاتی به هر بیماری که در آن بافت گلاندولر یا گره‌های لنفی درگیر باشند، گفته می‎شود. این اصطلاح معمولاً برای ارجاع به لنفادونوپاتی یا ورم گره‌های لنفی به کار می‎رود. خلاف غدد اشکی در چشم یا غدد تعریق در پوست، گره‌های لنفی مواد شیمیایی تولید و آزاد نمی‎کنند. در عوض گره‎های لنفی به صورت گروهی برای حمل لنف در سراسر بدن عمل می‎کنند. لنف سلول‎های سفید خون را برای مقابله با اجرام و روفتن آنها و دیگر مهاجم‎های خارجی حمل می‎کند. گره‌های لنفی مایعات را در بدن با این لنف فیلتر می‎کنند، که این به بدن در مقابله با عفونت‎ها و دیگر بیماری‎ها کمک می‎نماید.

سیستم ایمنی نیاز دارد که بتواند خودی را از بیگانه تشخیص دهد. سیستم مزبور این کار را از طریق کشف پروتئین‎های موجود در سطح سلول‎ها انجام می‎دهد

سیستم ایمنی ما برای بقاء انسان حیاتی است. بدون وجود سیستم ایمنی، بــدن ما در بـرابر حملۀ باکتری‎ها، ویروس‌ها، انگل‎ها، و دیگر عوامل بیماریزا بی‎دفاع خواهد بود. این سیستم ایمنی بدن ماست که وقتی در دریای عوامل بیماریزا غوطه‌ور می‎شویم ما را سالم نگه می‎دارد. شبکۀ گسترده‎ای از سلول‎ها و بافت‎ها به شکل مداوم در برابر مهاجمان در حالت آماده‌باش قرار دارند و وقتی دشمن شناسایی می‎شود، حملۀ پیچیده‎ای علیه آن صورت می‌گیرد. سیستم ایمنی در سراسر بدن گسترش یافته و شامل انواع متعددی از سلول‎ها، دستگاه‎ها، پروتئین‌ها و بافت‌ها است. نکتۀ حیاتی آن است که این سیستم می‎تواند بافت خودی را از بافت بیگانه تشخیص دهد. سلول‎های مرده و نیز معیوب توسط ایمنی شناسایی و پاکسازی می‎شود.

در صورت عدم درمان، این عفونت می‎تواند به سرعت در سراسر بدن و حتی در جریان خون گسترش یابد، که سبب بروز وضعیتی به نام سپسیس یا عفونت خون می‎شود، که در صورت عدم درمان سریع کشنده خواهد بود.

آگرانولوسیتوز یک بیماری جدی است که وقتی بروز می‎کند که بدن قادر به تولید میزان کافی گرانولوسیتوز یا نوعی گلبول‎های سفید خون نیست. گلبول‎‎های سفید خون بخشی حیاتی از سیستم ایمنی هستند، بنابراین بیمار دچار آگرانولوسیتوز در خطر توسعۀ عفونت‎های شدید یا حتی کشنده قرار خواهد گرفت. گرانولوسیت‎ها به نام نوتروفیل‎ها یا گلبول‎های سفید خون نیز شناخته می‎شوند. آنها بخشی مهم از سیستم ایمنی بدن محسوب می‎شوند زیرا حاوی آنزیم‎هایی هستند که باکتری‌ها و دیگر پاتوژن‎های بیگانه را از بین می‎برند. بدون وجود این گلبول‎های سفید خون، بدن قادر به کشتن یا از بین بردن پاتوژن‌ها یا مواد خارجی بالقوه خطرناک نخواهد بود.