اپندیموما یا تومور شکل گرفته در مغز

اپندیموما، سلول‌های اپندیمال، مایع مغزی نخاعی، مایع سربرواسپاینال، آزمون نورولوژیک، MRI، پانکچر لومبار، اشعه X، پروتون، رادیوسرجری استریوتاکتیک ، شیمی درمانی، آزمون‌های بالینی

اپندیموما ممکن است در هر سنی بروز کند اما بیشترین احتمال این بروز مربوط به کودکان خردسال است

• تشخیص اپندیموما
• درمان اپندیموما

اپندیموما نوعی تومور است که می‌تواند در مغز یا طناب نخاعی شکل بگیرد. اپندیموما در سلول‌های اپندیمال در مغز و طناب نخاعی شروع می‌شود، که گذرگاهی را می‌پوشانند که در آن مایعی (مایع مغزی نخاعی یا مایع سربرواسپاینال) قرار دارد که جریان‌های مغزی را تغذیه می‌کنند.
اپندیموما ممکن است در هر سنی بروز کند اما بیشترین احتمال این بروز مربوط به کودکان خردسال است. کودکان مبتلاء به اپندیموما ممکن است دچار سردرد و تشنج شوند. اپندیمومای ایجاد شده در بزرگسالان بیشتر محتمل است که در طناب نخاعی ایجاد شود و ممکن است باعث ایجاد ضعف در قسمتی از بدن شود که توسط عصب‌های آسیب دیده توسط تومور کنترل می‌شوند.
عمل جراحی درمان اولیه برای اپندیموما است. برای تومورهای مهاجم‌تر یا در مورد تومورهایی که امکان خارج کردن کامل آنها با عمل جراحی وجود ندارد، درمان‌های مکمل مثل اشعه درمانی یا شیمی درمانی ممکن است توصیه شود.

تشخیص اپندیموما
تست‌ها و اقدامات پزشکی مورد استفاده برای تشخیص اپندیموما شامل موارد زیر است:
• معاینه نورولوژیک. در طول آزمون نورولوژیک، پزشک در مورد علایم و نشانه‌های مبتلابه کودک پرسش می‌کند. پزشکان ممکن است بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، توانایی و واکنش‌های کودک را مورد بررسی قرار دهند. مشکلات موجود در هر یک از این موارد یا تعداد بیشتری از آنها می‌تواند سرنخ‌هایی در مورد بخشی از مغز که توسط تومور مغزی آسیب دیده است به دست دهد.
• تست‌های تصویربرداری. تست‌های تصویربرداری به پزشک در تعیین محدوده قرارگیری و اندازه تومور مغزی کمک می‌کنند. MRI اغلب اوقات برای تشخیص تومورهای مغزی مورد استفاده قرار می‌گیرد و ممکن است در کنار تصویربرداری MRI تخصصی مثل انژیوگرافی تشدید مغناطیسی به کار برده شود. از آنجا که امکان بروز اپندیموما هم در مغز و هم در طناب نخاعی وجود دارد، تست‌های تصویرداری در صورتی که ظن به اپندیموما مطرح باشد برای تشخیص آن تست‌های تصویربرداری تصویری از هر دو ناحیه مورد اشاره ایجاد کنند.
• خارج کردن مایع مغزی نخاعی برای تست (پانکچر لومبار). این تست که تپ نخاعی نیز نامیده می‌شود اقدامی پزشکی است که در آن یک سوزن بلند و باریک داخل دو استخوان در قسمت پایین ستون فقرات فرو برده می‌شود و به این وسیله از مایع موجود در طناب نخاعی نمونه‌گیری به عمل می‌آید. مایع مزبور برای جستجوی سلول‎های تومور یا دیگر ناهنجاری‌ها مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

بر مبنای نتایج تست بچه، دکتر ممکن است ظن به اپندیموما پیدا کند و جراحی برای برداشتن تومور را توصیه نماید. پس از خارج کردن تومور، سلول‌های آن در آزمایشگاه برای تأیید تشخیص تست خواهد شد. تست‌های تخصصی مورد استفاده برای تعیین نوع سلول‌ها و سطح تهاجمی بودن آنها مورد استفاده قرار می‌گیرند، که پزشک می‌تواند از آنها برای هدایت تصمیمات درمانی استفاده نماید.

درمان اپندیموما
گزینه‌های درمانی اپندیموما شامل موارد زیر است:
• عمل جراحی برای خارج کردن اپندیموما. جراحان مغز برای خارج کردن اپندیموما در حد امکان کار می‌کنند. هدف جراحی خارج کردن کل تومور است اما گاهی از اوقات اپندیموما نزدیک بافت حساس مغز یا ستون فقرات قرار گرفته که این موضوع عمل جراحی را بسیار مخاطره‌آمیز می‌کند.
اگر کل تومور در طول عمل جراحی خارج شود، بچه ممکن است دیگر به هیچ‌گونه درمان اضافی نیاز پیدا نکند. اگر مقداری از تومور باقی بماند، جراح ممکن است عمل دیگری را در تلاش برای خارج کردن باقی مانده تومور توصیه کند. درمان‌های تکمیلی مثل اشعه درمانی، ممکن است در مورد تومورهای مهاجم‌تر یا اگر کل تومور قابل خارج کردن باشد، توصیه گردد.
• اشعه درمانی. اشعه درمانی از پرتوهای انرژی بالا مثل اشعه X یا پروتون‎ها برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند.
این احتمال وجود دارد که اشعه درمانی پس از عمل جراحی برای کمک به پیشگیری از تومورهای مهاجم از برگشت یا اگر جراحان مغز قادر به خارج کردن کامل تومور نباشند، توصیه گردد.
تکنیک‌های تخصصی می‌تواند به ایجاد اطمینان از اینکه درمان اشعه را به سلول‌های تومور انتقال می‌دهد و در حد امکان بافت‌های سالم اطراف تومور مصون می‌مانند، کمک کنند. پرتودرمانی متعارف، اشعه درمانی با شدت تعدیل شده و درمان با پروتون انواع اشعه درمانی هستند که به دکترها امکان می‌دهند تا با دقت و به شکل بهینه اشعه را به سمت هدف هدایت کنند.
• رادیوسرجری. در این روش که از نظر تکنیکی نوعی اشعه و نه عمل جراحی است، رادیوسرجری استریوتاکتیک بر تمرکز پرتوهای چندگانه اشعه‌ بر نقاط به دقت تعیین شده برای کشتن سلول‌های تمرکز استوار است. رادیوسرجری گاهی از اوقات وقتی اپندیموما پس از عمل جراحی برگشت می‌کند مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• شیمی‌ درمانی. شیمی درمانی از برخی داروها برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. شیمی درمانی در مورد اغلب موارد اپندیموما روش چندان مؤثری نیست. نقش شیمی درمانی هنوز به میزان زیادی آزمایشی و تجربی است و برای برخی شرایط خاص، مثل مواردی که تومور علی‌رغم جراحی و پرتودرمانی برگشت می‌کند در نظر گرفته می‌شود.
• آزمون‌های بالینی. آزمون‌های بالینی مطالعات مربوط به درمان‌های جدید هستند. این مطالعات به بیمار شانسی برای برخوردار شدن از آخرین گزینه‌های درمانی می‌دهند اما اثرات جانبی این درمان‌ها ممکن است شناخته شده نباشند./