خموشی انتخابی یا لالمانی چیست؟
ارلین کونسیک
ترجمۀ فرهنگ راد
⇐ علایم خموشی انتخابی
⇐ تشخیص خموشی انتخابی
⇐ علل خموشی انتخابی
⇐ درمان خموشی انتخابی
خموشی انتخابی [لالمانی] نوعی اختلال اضطراب در کودکان است که با ناتوانی در صحبت یا ارتباط برقرار کردن در برخی موقعیت‌ها مشخص می‌گردد. این اختلال معمولاً برای اولین بار در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود. کودکان دچار خموشی انتخابی در بعضی موقعیت‌های خاص اجتماعی مثل زمان حضور در مدرسه یا اجتماعات از صحبت کردن خودداری می‌کنند.
بنا به تخمین‌ها کمتر از 1 درصد کودکان دچار خموشی انتخابی هستند. نخستین مورد توصیف این اختلال به سال 1877 برمی‌گردد که پزشک آلمانی آدولف کوسمول / Adolph Kussmaul کودکانی را که بر اثر ابتلاء به "افاسیا ولونتاریا" از صحبت امتناع می‌کردند به این صفت متصف کرد.
خموشی انتخابی به ویژه در صورت عدم درمان ممکن است باعث بروز پیامدهایی شود. خموشی انتخابی می‌تواند مشکلات تحصیلی، کمبود عزت نفس، جداافتادگی اجتماعی و اضطراب اجتماعی به دنبال داشته باشد.
علایم خموشی انتخابی
اگر شما بر این باورید که فرزند شما دچار مشکل خموشی انتخابی است، به دنبال علایم زیر باشید:
⇐ ابراز تمایل به صحبت که بر اثر اضطراب، ترس، یا خجالت واپس رانده می‌شود
⇐ بی‌قراری، خودداری از تماس چشمی، فقدان حرکت یا فقدان ابراز حالت در شرایط ترس‌زدگی
⇐ ناتوانی از صحبت کردن در مدرسه و دیگر موقعیت‌های خاص اجتماعی
⇐ کاربرد روش‌های ارتباطی غیر کلامی برای بیان نیازها (برای مثال، تکان دادن سر، اشاره کردن)
⇐ شرم، ترس از مردم، و اکراه از صحبت در فاصله 2 تا 4 سالگی
⇐ به سهولت حرف زدن در برخی موقعیت‌ها (برای مثال، در محیط خانه یا با افراد آشنا)، اما نه با دیگران (برای مثال، در محیط مدرسه، یا با افراد ناشناس)
اگرچه این رفتارها نوعی رفتار محافظت از خود هستند، کودکان دیگر و بزرگسالان ممکن است آنها را به تمرد و سرپیچی تفسیر کنند.
تشخیص خموشی انتخابی
اگرچه باور بر آن است که خموشی انتخابی ریشه در اضطراب دارد، تا زمان انتشار DSM-5 در سال 2013 به عنوان یک اختلال اضطرابی طبقه‌بندی نشد.
کاربرد اصطلاح "انتخابی" مربوط به سال 1944 است، پیش از آن اختلال مورد بحث نام "خموشی اختیاری" نامیده می‌شد. این تغییر برای تأکید بر این موضوع اعمال شد که کودک دچار خموشی انتخابی، خموشی را اختیار نمی‌کند بلکه بیشتر از صحبت کردن می‌ترسد.
ملاک اولیه برای تشخیص خموشی انتخابی عدم موفقیت مداوم در صحبت کردن در موقعیت‌های اجتماعی خاصی است که در آنها انتظار حرف زدن وجود دارد (برای مثال، مدرسه)، و علی‌رغم حرف زدن در موقعیت‌های دیگر.
در کنار علامت اولیه مزبور، کودکان باید موارد زیر را از خود نشان دهند:
⇐ علایم خموشی انتخابی باید در طول حداقل یک ماه وجود داشته و نه صرفاً نخستین ماه مدرسه.
⇐ کودک باید زبان صحبت را بداند و توانایی صحبت کردن نرمال را در برخی موقعیت‌ها داشته باشد (معمولاً در محیط خانه با افراد آشنا)
⇐ در نهایت، عدم اقدام به صحبت باید باعث ایجاد اختلال در عملکرد تحصیلی یا اجتماعی کودک شده باشد.
کودکانی که به طور موقتی پس از مهاجرت به یک کشور خارجی یا یک اتفاق تروماتیک حرف زدن را متوقف می‌کنند به عنوان مبتلاء به خموشی انتخابی تشخیص داده نمی‌شوند.
علل خموشی انتخابی
از آنجا که این اختلال کمتر شایع است، ریسک فاکتورهای آن به خوبی درک نشده‌اند. زمانی باور بر آن بود که خموشی انتخابی نتیجه سوءاستفاده در دوران کودکی، تروما یا طغیان است.
تحقیق اکنون می‌گوید که این اختلال به اضطراب اجتماعی بیش از حد مرتبط است و احتمال وجود زمینه ژنتیک نیز در مورد آن مطرح است. مشابه تمامی اختلالات روانی نامحتمل است که در مورد خموشی انتخابی صرفاً یک علت مطرح باشد.
کودکان دچار این وضعیت:
⇐ گرایشی به بیش از حد خجالتی بودن دارند
⇐ ممکن است دچار یک اختلال اضطرابی باشند
⇐ ترس آن را دارند که جلو دیگران شرمنده شوند
دیگر علل بالقوه شامل خوی و محیط است. کودکانی که دچار منع و ردع رفتاری هستند یا آنهایی که مشکلات زبانی دارند ممکن است بیشتر مستعد ابتلاء به این اختلال باشند. والدینی که دچار اضطراب اجتماعی و مدل‌های رفتاری محدود کننده هستند نیز ممکن است در این مورد نقش داشته باشند.
خموشی انتخابی نیز اغلب در کنار اختلالات دیگری شامل موارد زیر بروز می‌کند:
⇐ اضطراب
⇐ افسردگی
⇐ تأخیر رشد
⇐ مشکلات زبانی
⇐ اختلال وسواس ناگزیر
⇐ اختلال پانیک
درمان خموشی انتخابی
خموشی انتخابی بیشترین درمان‌پذیری را زمانی از خود نشان می‌دهد که در مراحل اولیه تشخیص داده شود. اگر کودک شما در محیط مدرسه به مدت دو ماه یا بیشتر خاموشی در پیش گرفته باشد این موضوع اهمیت دارد که درمان وی سریعاً در دستور کار قرار گیرد.
اگر خموشی انتخابی در مراحل اولیه هدف قرار نگیرد، ریسک این موضوع وجود دارد که خودداری از صحبت کردن شکل عادت به خود بگیرد، و در نتیجه خاموش ماندن به عنوان رسم و راهی از زندگی تبدیل شود و درمان آن دشوارتر گردد.
درمان خموشی انتخابی می‌تواند شامل روان‌درمانی، دارودرمانی یا ترکیبی از این دو باشد.
روان‌درمانی
درمان متداول برای خموشی انتخابی استفاده از برنامه‌های مدیریت رفتار است. چنین برنامه‌هایی شامل تکنیک‌هایی مثل حساسیت‌زدایی و توان‌بخشی مثبت است، که زیر نظر ناظر یا روان‌درمانگر در محیط خانه یا مدرسه اجرا می‌شوند.
دارو
دارو ممکن است به ویژه در موارد شدید یا مزمن مناسب باشد ، یا زمانی که روش‌های دیگر منجر به نتیجه یا بهبود نمی‌شوند. انتخاب استفاده از دارو باید در مشورت با پزشک دارای تجربه تجویز داروهای اضطراب برای کودکان، صورت گیرد.
مقابله
در کنار جستجوی درمان تخصصی مناسب، کارهایی هست که والدین می‌توانند برای کمک به بچه در مدیریت این اختلال انجام دهند.
⇐ مطلع ساختن آموزگار و دیگر کسانی که با بچه سر و کار دارند. آموزگاران گاه از چالش با کودکانی که حرف نمی‌زنند سرخورده یا عصبانی می‌شوند. والدین کودک باید آموزگار را از این موضوع که حرف نزدن کودک آنها عمدی نیست باخبر کنند. روی هم رفته نیاز است تا بچه تشویق گردد و تقدیرها و پاداش‌هایی برای رفتارهای مثبت او در نظر گرفته شود.
⇐ در نظر گرفتن فعالیت‌هایی متناسب با مهارت‌های کنونی بچه. بچه را نباید برای مشارکت در فعالیت‌ها و موقعیت‌هایی که در آنها نیاز به صحبت کردن مطرح است تحت فشار بگذاریم. در عوض، باید فعالیت‌هایی مثل خواندن، هنر، یا جور کردن پازل را که نیاز به صحبت ندارند انتخاب کنیم.
⇐ به پیشرفت پاداش دهید اما از تنبیه اجتناب ورزید. در حالی که پاداش دادن برای قدم‌های مثبت به سوی صحبت کردن چیز خوبی است، تنبیه کودک برای خاموش ماندن وی کار بدی است. اگر کودک شما از حرف زدن می‌ترسد، وی از طریق تنبیه شدن یا تحت فشار قرار گرفتن بر ترس خود غلبه نخواهد کرد.
⇐ کودک را زیر فشار قرار ندهید. پذیرش والدین و مشارکت خانواده در درمان اهمیت دارد اما آنان باید از فشار آوردن بر بچه برای صحبت کردن خودداری کنند. فشار آوردن بر بچه صرفاً میزان اضطراب او را افزایش خواهد داد و صحبت کردن را برای او دشوارتر خواهد کرد. شما باید در مورد کودک پذیرش و حمایت نشان دهید.
در مجموع برای خموشی انتخابی پیش‌آگهی خوب است. مگر در شرایطی که اختلالات تقویت کننده این وضعیت وجود داشته باشد کودکان عموماً در دیگر عرصه‌ها عملکرد خوبی نشان می‌دهند و نیازی به ورود آنها به کلاس‌های آموزشی اختصاصی نیست.
اگرچه امکان ادامه این اختلال در سال‌های بزرگسالی هست، این مورد نادری است و بیشتر محتمل است که اختلال اضطراب اجتماعی بروز کند./
Source:
Very well mind
Arlin Cuncic
What Is Selective Mutism?
Updated on June 11, 2020
