• سایکولوجی تودی
• ترجمۀ فرهنگ راد
پدوفیلیا [پدوفیلی، بچه‌نوازی] به عنوان کشش جنسی پایدار نسبت به کودکان زیر سن بلوغ تعریف می‌شود.
[در این مقاله:]
• تعریف پدوفیلیا
• علایم پدوفیلیا
• علل پدوفیلیا
• درمان پدوفیلیا
تعریف پدوفیلیا
پدوفیلیا نوعی پارافیلیا تلقی میگردد، اختلالی که در آن تحریک جنسی و لذت فرد به خیالپردازی و اقدام به رفتاری جنسی بستگی دارد که غیر متعارف و زیادهروانه است. پدوفیلیا به عنوان فانتزی جنسی یا اقدام به فعالیت جنسی با کودکانی تعریف می‌شود که عموماً 13 سال یا کمتر سن دارند. بچهنوازها به طور معمول مرد هستند و احتمال جذب آنها نسبت به هر دو جنس (پسر و دختر) مطرح است. چگونگی ارتباط آنها با جنس مخالف بزرگسال متفاوت است.
اختلال بچه‌نوازی را مـیتوان در مردمی تشخیص داد که مایل به آشکار کردن این نوع پارافیلیا هستند و نیز در مردمی که منکر جاذبه جنسی نسبت به کودکان می‌شوند، علیرغم آنکه شواهد عینی مربوط به پدوفیلیا در آنها وجود دارد. برای تشخیص ابتلاء فرد به این اختلال، وی باید یا بر مبنای نیاز عاجل خود در این مورد وارد عمل شود یا در نتیجۀ نیاز عاجل یا خیالپردازی خویش دچار دیسترس یا پریشان‌حالی قابل توجهی شود. بدون وجود این دو مقیاس، فرد ممکن است دارای گرایش جنسی بچه‌نوازانه باشد اما دچار اختلال پدوفیلیک نباشد.
میزان شیوع اختلال پدوفیلیک مشخص نیست، اما بیشترین شیوع آن مربوط به مردان و تقریباً به میزان 3 تا 5 درصد کل جمعیت مزبور است. گمان میرود که میزان این اختلال در زنان به مراتب کمتر از مردان باشد.
تقریباً 20 درصد کودکان آمریکایی در معرض تعرض جنسی قرار گرفتهاند، که این موضوع پدوفیلیا را به عنوان نوعی شایع از پارافیلیا مطرح می‌کند. متعرضان به طور معمول از دوستان خانواده یا خویشاوندان هستند. نوع اعمال بچه‌نوازانه متفاوت بوده و ممکن است صرفاً شامل تماشای کودک یا کندن لباس‌های وی و لمس او باشد. به هر جهت اعمال مورد اشاره اغلب شامل اقدام به سکس دهانی یا لمس ناحیه تناسلی کودک یا فرد متعرض است. مطالعات نشان داده‌اند که کودکان بی‌پناه یا تنها در ریسک بالاتری برای سوء استفاده جنسی قرار دارند.
علایم پدوفیلیا
برای تشخیص پدوفیلیا در فرد، مقیاس‌های زیر باید در مورد وی مصداق داشته باشند:
• فانتریها، خواستها یا رفتارهای شدید و برگشت کننده شامل فعالیت جنسی با کودکان زیر سن بلوغ (عموماً 13 ساله یا کمسنتر) برای یک دوره زمانی دستکم شش ماهه.
• این تمایلات جنسی عملی شده یا سبب ایجاد پریشان‌حالی بالینی قابل توجه یا اختلالاتی در محیط اجتماعی، شغلی یا دیگر عرصههای زندگی فرد شده باشد.
• فرد دستکم 16 سال سن داشته و لااقل 5 سال مسنتر از بچهای باشد که مورد تعرض وی قرار گرفته است. به هر جهت این شامل فردی در سنین اواخر بلوغ که وارد یک رابطه جنسی ادامهدار با کودکی 12 یا 13 ساله شده باشد، نمی‌شود.
به علاوه تشخیص اختلال پدوفیلیک باید مشخص سازد که آیا فرد در عمل جذب کودکان می‌شود، جنسیت بچهای که فرد به آن جذب می‌شود، چیست، و اینکه خواست‌های جنسی به محارم محدود می‌شود یا خیر.
مشکلاتی در مورد تشخیص پدوفیلیا وجود دارد. مردم دچار این اختلال به ندرت به شکل اختیاری دنبال کمک میروند. تن دردادن به مشاوره و درمان اغلب اوقات نتیجۀ درگیر شدن در یک مشکل قانونی یا سر و کار پیدا کردن با دادگاه است. مصاحبه‌ها، نظرسنجیها یا موارد ثبت شده در اینترنت، به دست آمده از طریق تحقیقات جنایی میتوانند شواهد مفیدی در تشخیص اختلال مورد بحث باشند. استفاده گسترده از پورنوگرافی کودکان یک نشانگر تشخیصی مفید برای اختلال پدوفیلیک است. به علاوه، برانگیختگی جنسی ناحیه تناسلی را میتوان در تنظیمات آزمایشگاهی از طریق محرک جنسی و بر اساس تغییرات مرتبط به پاسخ آلت تناسلی اندازهگیری کرد.
پارافیلیاها به عنوان یک گروه از اختلالات جنسی دارای نرخ بالایی از همبستگی با یکدیگر و به همان اندازه نرخ بالایی از همبستگی با اضطراب، افسردگی اساسی یا اختلالات خلقی و اختلالات سوء مصرف مواد مخدر هستند.
در این زمینه بیشتر بخوانیم:
پارافیلیا یا انحراف جنسی - انواع، علل، و درمان
علل پدوفیلیا
علل پدوفیلیا (و دیگر انواع پارافیلیا) شناخته شده نیستند. برخی شواهد در این مورد وجود دارد که پدوفیلیا در نسلهای مختلف خانواده‌ها ادامه پیدا می‌کند، اگرچه مشخص نیست که در این مورد یک ریشه ژنتیکی مطرح است یا اینکه پدوفیلیا رفتاری اکتسابی است.
اثبات نشده است که عوامل دیگر، مثل ناهنجاریهای هورمون‌های جنسی مردانه یا ماده شیمیایی سروتونین در مغز، به عنوان عواملی در توسعه پارافیلیا یا پدوفیلیا دخیل هستند. داشتن تاریخچه قرار گرفتن در معرض سوء استفاده جنسی نیز یک عامل بالقوه در توسعه پدوفیلیا محسوب می‌شود اما این مورد نیز اثبات نشده است.
مدلهای یادگیری رفتاری عنوان می‌کنند، کودکی که قربانی یا شاهد رفتار جنسی نامناسب بوده است تقلید از این رفتارها را یاد میگیرد و در آینده همین رفتارها را تمرین و تقویت می‌کند. این افراد از تماس اجتماعی و جنسی نرمال محروم می‌شوند و بنابراین جاذبه جنسی را از طریق مفاهیم کمتر قابل پذیرش از سوی اجتماع جستجو می‌کنند. مدلهای فیزیولوژیک بر ارتباط میان هورمون‌ها، رفتار، و سیستم عصبی مرکزی با گرایش مشخص به نقش پرخاشگری و هورمون‌های جنسی مردانه تمرکز می‌کنند.
افراد ممکن است در دوران پیرامون زمان بلوغ از علایق جنسی خود نسبت به کودکان آگاه شوند. بچه‌نوازی ممکن است به اختلالی مادامالعمر تبدیل گردد اما اختلالات پدوفیلیک شامل ویژگیهایی است که ممکن است در گذر زمان دستخوش تغییر گردند (دیسترس، اختلالات فیزیولوژیک، گرایش به عمل بر مبنای خواستها).
درمان پدوفیلیا
برای درمان اختلال پدوفیلیک میتوان از دارو در کنار رواندرمانی استفاده کرد. داروهای مورد اشاره شامل آنتیاندروژنها برای کاهش میل جنسی، مدروکسی‌پروژسترون استات (پراورا) و لیوپرولاید استات (لوپرون) است. مهار کنندههای انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) برای درمان اختلالات جنسی تکانشی همراه و / یا رسیدن به هدف نفع ناشی از عوارض جانبی جنسی کاهش شهوت جنسی مفیدند. دوزهای بالا که به طور معمول برای افسردگی تجویز می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها شامل سرترالین (زولافت)، فلوکستین (پروزاک)، فلووکسامین (لووکس)، سیتالوپرام (سلکسا) و پاروکستین (پاکسیل) است.
شدت میل جنسی همواره به رفتار پارافیلیایی مرتبط نیست و میزان بالای تستوسترون در جریان خون نیز فرد را همیشه در معرض ابتلاء به پارافیلیاها قرار نمی‌دهد. هورمون‌هایی مثل مدروکسی‌پروژسترون استات و سیپروترون استات سطح تستوسترون در جریان خون را کاهش می‌دهند و از این طریق میل جنسی و حالت تهاجمی را پایین می‌آورند. این هورمون‌ها باعث کاهش تعداد موارد نعوظ، خیالپردازی جنسی، و آغاز رفتارهای جنسی شامل خودارضایی و مقاربت جنسی می‌شوند. هورمون‌ها به طور معمول در کنار رفتار درمانی و درمان‌های شناختی مورد استفاده قرار می‌گیرند. داروهای ضد افسردگی مثل فلوکستین در کاهش میل جنسی مؤثر بودهاند اما در کاهش فانتزی‌های جنسی توفیقی نشان نداده‌اند.
تحقیق عنوانگر این موضوع هستند که مدلهای شناختی - رفتاری در درمان مردم دچار اختلال پارافیلیک مؤثرند. چنین مدلهایی ممکن است شامل مواجهه با وضعیت‌های شرمآور، مواجه شدن با انحرافات شناختی، همدلی با قربانی (نشان دادن عواقب ایجاد شده برای قربانیان)، آموزش فرد آزارنده (پرورش مهارت‌های اجتماعی، مدیریت زمان، ساختار)، پیشگیری از عود (شناسایی عوامل پیش‌بینی کننده رفتار [موقعیت‌های با ریسک بالا] و چگونگی مختل کردن عوامل برانگیزاننده)، سیستمهای نظرسنجی (اعضاء خانواده که به پایش رفتار بیمار کمک می‌کنند) و مراقبت مادامالعمر باشند.
وضعیت‌های خشونت‌آمیز شامل کاربرد محرک‌های منفی برای کاهش یا از بین بردن یک رفتار است. این نوع درمان حساسیت‌زایی پنهان ایجاد می‌کند، که شامل آرام کردن و نمایش صحنه‌هایی از انحراف رفتار به دنبال یک اتفاق منفی مثل گیر کردن آلت تناسلی به دندانههای زیپ شلوار است. قرار دادن فرد در وضعیت نامطبوع کمکی شبیه حساسیت‌زایی پنهان است مگر در این مورد که واقعه منفی واقعی است و برای مثال به شکل پراکندن یک بوی ناخوشایند در هوا از سوی درمانگر انجام می‌شود. هدف در این مورد این است که بیمار رفتار انحرافی مورد درمان را با بوی ناخوشایند مربوط کند. برای مثال فرد متعرض باید فیلمهایی را در مورد بزه یا جرم خویش تماشا کند با این هدف که این تجربه برای فرد متعرض ناخوشایند و آزار دهنده خواهد بود.
رویکردهای وضعیتدهی مثبتی وجود دارند که بر محور پرورش مهارتها و جایگزینها و رفتارهای متناسب متکی هستند. برای مثال تجدید وضعیتدهی به بیمار بازخوردی فوری میدهد، که میتواند در تغییر رفتارش به او کمک کند. مثلاً، فرد ممکن است به یک ماشین زیستبازخورد متصل به یک چراغ وصل شود، و به وی آموزش داده شود تا وقتی در معرض موارد محرک جنسی قرار میگیرد چراغ را در یک طیف رنگی خاص روشن نگه دارد.
درمان‌های شناختی شامل تجدید ساختار تحریفات شناختی و پرورش همدلی است. تجدید ساختار تحریفهای شناختی شامل تصحیح افکار فرد بچهنواز در این مورد است که گویا کودک قربانی مایل است تا در فعالیت مورد نظر بچهنواز مشارکت داشته باشد. فرد بچهنواز هنگام دیدن یک دختر خردسال در هنگام پوشیدن شورت ممکن است به اشتباه پیش خودش فکر کند، "اون منو میخواد!". پرورش همدلی شامل کمک به متعرض برای رسیدن به چشم‌اندازی از دیدگاه قربانی و همراهی با قربانی و درک مضراتی است که کودک تحمل می‌کند.
تعیین پیش‌آگهی برای پدوفیلیا دشوار است. برای افراد پدوفیلیک تغییر فانتزی‌های درازمدت شکل گرفته در مورد کودکان ممکن است دشوار باشد. درمانگر میتواند برای کاهش شدت فانتزی‌های پدوفیلیاک تلاش کند و راهکارهایی برای مقابله با این موارد را در بیمار ایجاد نماید، اما خود بیمار باید بخواهد که بداند مشکلی در کار است و نیز مایل باشد که همراه درمانگر برای موفقیت درمان مشارکت کند. رواندرمانی دینامیک، تکنیکهای رفتاری، رویکردهای مربتط به استفاده از مواد شیمیایی، و مداخلات جراحی نتایج متناقضی در پی داشته‌اند. مراقبت مادامالعمر ممکن است رویکردی مصلحت‌گرایانه و واقعنگرانه باشد./
نظرات (0)