فیبرومیالژیا (فیبرومیالژی)

• علایم فیبرومیالژی
• علایم فیبرومیالژی در مردان
• فیبرومیالژی در زنان
• نقاط محرک فیبرومیالژی
• درد فیبرومیالژی
• علل فیبرومیالژی
• فیبرومیالژی و خودایمنی
• ریسک فاکتورهای فیبرومیالژی
• تشخیص فیبرومیالژی
• درمان فیبرومیالژی
• مداوای طبیعی برای فیبرومیالژی
• توصیه‌های مربوط به تغذیه در فیبرومیالژی
• زندگی با فیبرومیالژی
• واقعیات و آمار مربوط به فیبرومیالژی

فیبرومیالژیا (فیبرومیالژی) اختلالی مزمن است و باعث ایجاد موارد زیر می‌شود:
• درد عضلات و استخوان‌ها (درد اسکلتی عضلانی)
• نواحی حساس در بدن
• خستگی فراگیر
• اختلالات خواب و شناختی
درک این اختلال ممکن است حتی برای متخصصان پزشکی دشوار باشد. علایم فیبرومیالژی با علایم مربوط به اختلالات دیگری همپوشانی دارد و هیچ تست واقعی برای تأیید تشخیص آن وجود ندارد. در نتیجه فیبرومیالژی در اغلب موارد تشخیص داده نمی‌شود.
در گذشته حتی واقعیت داشتن وجود این بیماری برای برخی پزشکان جای سؤال داشت. امروزه درک بسیار بهتری در مورد آن وجود دارد. برخی از بدگمانی‌ها در مورد فیبرومیالژی از بین رفته‌اند.
درمان فیبرومیالژی کماکان ممکن است چالش‌انگیز باشد. اما دارودرمانی، درمان و تغییرات سبک زندگی می‌توانند به مدیریت علایم و بهبود کیفیت زندگی بیمار کمک کنند.

علایم فیبرومیالژی
فیبرومیالژی سبب چیزی می‌شود که اکنون زیر عنوان "نقاط درد" به آنها اشاره می‌شود. برخی از این نقاط با آنچه پیشتر زیر عنوان نواحی دچار حساسیت موسوم به "نقاط محرک" یا "نقاط حساس" به آن اشاره می‌شد همپوشانی دارد. در هر حال برخی از این نقاط پیشتر مورد اشاره در مورد حساس بودن اکنون از تشخیص خارج شده‌اند.
درد در این نواحی همانند نوعی رنجوری مبهم و مداوم احساس می‌شود. در مقیاس تشخیصی تجدید نظر شده در مورد فیبرومیالژی مربوط به سال 2016 پزشک زمانی به تشخیص فیبرومیالژی در مورد شخص می‌رسد که وی در چهار ناحیه از 5 ناحیه مشخص شده در مقیاس مزبور دچار درد بوده باشد.
به این پروتکل تشخیصی به عنوان "درد چندنقطه‌ای" ارجاع می‌شود. این در تقابل با مقیاس تشخیصی 1990 قرار دارد که فیبرومیالژی را به عنوان "درد مزمن گسترده" تعریف کرده بود.
این فرآیند تشخیص به جای تأکید بر مدت درد، که پیشتر مقیاس کانونی در تشخیص فیبرومیالژی محسوب می‌شد بر نواحی دچار درد اسکلتی عضلانی و شدت درد تمرکز دارد.
دیگر علایم فیبرومیالژی عبارتند از:
• خستگی مفرط
• مشکلات خواب
• خوابیدن به مدت طولانی بدون احساس رفع خستگی
• سردرد
• افسردگی
• اضطراب
• مشکلات تمرکز برای تحقق توجه
• درد یا رنجوری مبهم در ناحیه زیر شکم
• خشکی چشم
• مشکلات مثانه مثل سیستیت بینابینی
در مردم دچار فیبرومیالژی مغز و عصب‌ها ممکن است پیام‌های نرمال درد را غلط تفسیر کنند یا نسبت به آنها واکنش شدید نشان دهند. این ممکن است به علت عدم تعادل شیمیایی در مغز یا ناهنجاری در گانگلیون ریشه دورسال مربوط باشد که به حساس‌ سازهای درد مرکزی (مغز) تأثیر می‌گذارند.
فیبرومیالژی همچنین می‌تواند بر عواطف و میزان انرژی فرد مبتلاء آسیب برساند.

مه فیبرومیالژی
مه فیبرومیالژی - که به نام "فیبرو مه" یا "مه مغزی" شناخته می‌شود اصطلاحی است که برخی از مردم برای توصیف احساس گیجی مبتلابه خود به کار می‌برند. نشانه‌های فیبرو مه شامل موارد زیر است:
• لغزش حافظه
• دشواری تمرکز
• مشکل حفظ هشیاری
بر مبنای یک مطالعه مربوط به 2015 منتشر شده در "روماتولوژی بین‌المللی"، برخی از مردم مه‌آلودگی ذهنی ناشی از فیبرومیالژی را بیش از درد ناراحت‌کننده می‌دانند.

علایم فیبرومیالژی در مردان
فیبرومیالژی در زنان به طور معمول شدیدتر از مردان است. زنان بیش از مردان با درد گسترده‌تر، علایم سندرم روده تحریک‌پذیر، و خستگی مفرط صبحگاهی مواجه می‌شوند. دوره‌های دردناک نیز شایعند.
به هر حال وقتی بازبینی 2016 برای مقیاس تشخیصی منتشر شد، مردان بیشتری با تشخیص ابتلاء به فیبرومیالژی مواجه شدند، که این ممکن است میزان تمایز بین سطح تحمل درد در مردان و زنان را کاهش دهد. برای ارزیابی تمایز مورد اشاره به تحقیق بیشتری نیاز است.
انتقال به یائسگی می‌تواند فیبرومیالژی را بدتر کند.

علایم فیبرومیالژی در زنان
مردان نیز دچار فیبرومیالژی می‌شوند. با وجود این، فیبرومیالژی در مردان ممکن است تشخیص داده نشده باقی بماند زیرا فیبرومیالژی به عنوان یک بیماری زنانه تلقی می‌گردد. در هر حال، آمارهای کنونی نشان می‌دهند که با استفاده از پروتکل تشخیصی 2016 مردان بیشتری مبتلاء به فیبرومیالژی تشخیص داده می‌شوند.
مردان نیز بر اثر فیبرومیالژی دچار درد شدید و علایم عاطفی ناشی از فیبرومیالژی می‌شوند. بر مبنای یک نظرسنجی مربوط به 2018 که در "ژورنال آمریکایی بهداشت عمومی" منتشر شد بیماری مزبور بر کیفیت زندگی، کار و ارتباطات مردان تأثیر منفی می‌گذارد.
بخشی از بدنامی و دشواری تشخیص این بیماری در مردان ریشه در این توقع جامعه دارد که مردان باید "درد را فرو ببرند".

نقاط محرک فیبرومیالژی
در گذشته مردم زمانی مبتلاء به فیبرومیالژی تشخیص داده می‌شدند که دچار درد شدید و حساسیت در دستکم 11 نقطه از 18 نقطه محرک خاص در سطح بدن خود می‌بودند. متخصصان پزشکی برای تعیین این نقاط از تکنیک وارد آوردن فشار شدید بر آنها استفاده می‌کردند.
نقاط تحریک شایع شامل موارد زیر بود:
• پشت سر
• سر شانه‌
• قسمت بالای قفسه سینه
• مفصل ران
• زانو
• ناحیه بیرونی آرنج‌
برای بیشتر قسمت‌ها نقاط محرک دیگر بخشی از فرآیند تشخیصی نیستند.
در عوض اکنون پزشکان ممکن است شخص را دچار فیبرومیالژی تشخیص دهند اگر وی در 4 نقطه از 5 نقطه تعریف شده در مقیاس تشخیصی تجدید نظر شده 2016 دچار درد باشد و در عین حال دچار هیچ بیماری قابل تشخیص دیگری نباشد که بتواند توضیح دهنده درد مورد بحث باشد.

درد فیبرومیالژی
درد علامت بارز فیبرومیالژی است. شخص این درد را در عضلات مختلف و دیگر بافت‌های نرم در اطراف بدن احساس می‌کند.
این درد می‌تواند در طیفی از رنجوری خفیف تا شدید و ناراحتی تقریباً غیر قابل تحمل ظاهر شود. شدت درد می‌تواند مقابله روزمره با آن را دیکته کند.
به نظر می‌رسد که فیبرومیالژی ریشه در یک پاسخ غیر نرمال سیستم عصبی دارد. بدن شخص نسبت به چیزهایی واکنش بیش از حد نشان می‌دهد که در حالت نرمال نباید دردناک باشند. و شخص احساس می‌کند که درد در بیش از یک نقطه از بدن وجود دارد.
به هر حال تحقیقات کنونی هنوز علت دقیقی برای فیبرومیالژی مشخص نکرده‌اند. بررسی برای رسیدن به درک بهتر از این اختلال و ریشه‌های آن ادامه دارد.

درد قفسه سینه
وقتی درد فیبرومیالژی در قسمت سینه بروز کند می‌تواند به شکل هراس‌آوری مشابه درد ناشی از حمله قلبی ظاهر شود.
درد قفسه سینه در فیبرومیالژی عملاً در غضروفی که دنده‌ها را به استخوان سینه متصل می‌کند متمرکز می‌شود. این درد ممکن است به شانه‌ها و بازوها سرایت کند.
درد فیبرومیالژی ممکن است به صور زیر احساس شود:
• تیز و تند
• کسل کننده
• مثل حس سوزش

درد پشت
پشت یکی از نقاطی است که درد در آن بروز می‌کند. در حدود 80 درصد آمریکایی‌ها در مقطعی از زندگی خود دچار درد پشت می‌شوند. اگر کسی دچار درد پشت شود، ممکن است نتوان مشخص کرد که به عنوان مقصر باید فیبرومیالژی را ملامت کرد یا اختلال دیگری مثل ارتریت یا کشیدگی عضلانی را.
علایم دیگری مثل مه مغزی و خستگی مفرط می‌توانند در تعیین فیبرومیالژی به عنوان علت این درد کمک کننده باشند. همچنین این احتمال وجود دارد که شخص همزمان دچار فیبرومیالژی و ارتریت باشد.
همان داروهایی که بیمار برای تخفیف دیگر علایم فیبرومیالژی مصرف می‌کند می‌توانند در مورد درد پشت وی نیز مفید باشند. ورزش‌های کششی و قدرتی می‌توانند به تقویت عضلات و دیگر بافت‌های نرم پشت کمک کنند.

درد پا
مردم ممکن است درد فیبرومیالژی را در عضلات و بافت‌های نرم ناحیه پا نیز احساس کنند. درد پا ممکن است شبیه به رنجوری ناشی از کشیدگی عضله یا خشکی ارتریت حس شود. این درد می‌تواند دارای ویژگی‌های زیر باشد:
• عمقی
• سوزان
• احتقانی
گاهی از اوقات فیبرومیالژی در پاها مواردی شبیه به بی‌حسی یا مور مور ایجاد می‌کند. شخص ممکن است حسی شبیه به حس ناشی از خزش حشره روی پوست داشته باشد. نیاز غیر قابل کنترل برای حرکت دادن پاها نشانه‌ای از سندرم پای بی‌قرار (RLS) است که می‌تواند با فیبرومیالژی همپوشانی داشته باشد.
خستگی مفرط برخی از اوقات خود را در پاها نشان می‌دهد. اندام‌ها ممکن است سنگین حس شوند چنان که انگار زیر بار قرار گرفته‌اند.

علل فیبرومیالژی
متخصصان مراقبت‌های پزشکی و محققان علت فیبرومیالژی را نمی‌دانند.
بر مبنای آخرین تحقیقات به نظر می‌رسد بررسی علت فیبرومیالژی شامل یک نظریه چند وجهی باشد که شامل پس‌زمینه ژنتیکی (مشخصات ژنتیکی) در کنار یک محرک یا چند محرک مل عفونت، تروما و استرس است.
در اینجا نگاهی از نزدیک به عوامل بالقوه و موارد دیگری که ممکن است بر چرایی ابتلاء مردم به فیبرومیالژی تأثیرگذار باشند خواهیم داشت.

عفونت
وجود سابقه بیماری می‌تواند محرک فیبرومیالژی بوده یا باعث تشدید علایم آن گردد. آنفولانزا، پنومونی، عفونت‌های دستگاه گوارش، مثل موارد ناشی از سالمونلا، و باکتری شیگلا و ویروس اپشتین - بار همگی دارای احتمال ارتباط با فیبرومیالژی هستند.

ژن‌ها
فیبرومیالژی در نسل‌های مختلف خانواده‌ها ادامه می‌یابد. اگر کسی دارای یک عضو خانواده مبتلاء به فیبرومیالژی باشد، خود شخص در ریسک بالاتری برای ابتلاء به این بیماری خواهد بود.
محققان فکر می‌کنند که برخی جهش‌های ژنی می‌توانند در این مورد نقش داشته باشند. پژوهشگران چند ژن را شناسایی کرده‌اند که احتمالاً بر انتقال پیام‌های شیمیایی درد بین سلول‌های عصبی تأثیر می‌گذارند.

تروما
مردمی که دچار ترومای شدید فیزیکی یا عاطفی شده باشند ممکن است به فیبرومیالژی مبتلاء شوند. فیبرومیالژی با اختلال استرس پس از ضربه (PTSD) مرتبط شده است.

استرس
همانند تروما، استرس می‌تواند اثرات درازمدتی بر بدن داشته باشد. استرس با تغییرات هورمونی مرتبط است که می‌توانند به عنوان عامل تقویت فیبرومیالژی ظاهر شوند.
متخصصان پزشکی به طور کامل علل طبیعت مزمن گسترده درد فیبرومیالژی را نمی‌دانند. یک نظریه بر آن است که مغز باعث می‌شود تا آستانه تحمل درد کاهش پیدا کند. حس‌هایی که پیشتر دردناک نبوده‌اند به مرور زمان بسیار دردناک می‌شوند.
نظریه دیگری می‌گوید که عصب‌ها به پیام‌های دیگر واکنش بیش از حد نشان می‌دهند.

فیبرومیالژی و خودایمنی
در بیماری‌های خودایمنی مثل ارتریت روماتوئید یا مالتیپل اسکلروزیس بدن به اشتباه بافت‌ها و پروتئین‌های خود به نام خودآنتی‌بادی‌ها را هدف قرار می‌دهد. درست مثل موارد نرمال که سیستم ایمنی ویروس‌ها یا باکتری‌ها را هدف می‌گیرد، اکنون مفاصل یا دیگر بافت‌های سالم را هدف قرار می‌دهد.
علایم فیبرومیالژی بسیار شبیه به علایم انواع بیماری خودایمنی به نظر می‌رسند. این همپوشانی علایم به این نظریه منجر شده است که فیبرومیالژی می‌تواند نوعی بیماری خودایمنی باشد.
اثبات این ادعا دشوار است، تا حدودی به این علت که فیبرومیالژی باعث التهاب نمی‌شود، و تا به اکنون اثری از بازتولید آنتی‌بادی‌ها در فیبرومیالژی یافت نشده است.

ریسک فاکتورهای فیبرومیالژی
عود فیبرومیالژی می‌تواند نتیجه موارد زیر باشد:
• استرس
• آسیب دیدگی
• بیماری، مثل آنفولانزا
عدم تعادل مواد شیمیایی مغز می‌تواند باعث گردد که مغز و سیستم عصبی پیام‌های نرمال درد را به اشتباه تفسیر کنند یا نسبت به آنها واکنش شدید نشان دهند.
عوامل دیگری که خطر ابتلاء به فیبرومیالژی را افزایش می‌دهند عبارتند از:
• جنسیت. اغلب موارد فیبرومیالژی در حال حاضر در زنان تشخیص داده می‌شوند، در حالی که دلیل این تمایز جنسیتی روشن نیست.
• سن. بیشترین احتمال تشخیص این بیماری به دوران میانسالی مرتبط است و ریسک بیماری با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد. در هر حال، کودکان نیز ممکن است دچار فیبرومیالژی شوند.
• تاریخچه خانوادگی. اگر یک خویشاوند نزدیک کسی دچار فیبرومیالژی باشد، احتمالا ابتلاء به آن در چنین شخصی بیشتر خواهد بود.
• بیماری. اگرچه فیبرومیالژی نوعی ارتریت نیست، ابتلاء به لوپوس یا ارتریت روماتوئید خطر ابتلاء به این بیماری را در شخص افزایش می‌دهد.

تشخیص فیبرومیالژی
پزشک ممکن است شخص را مبتلاء به فیبرومیالژی تشخیص دهد اگر وی به مدت 3 ماه یا بیشتر دچار درد گسترده بوده باشد. "گسترده" به این معنی است که درد در دو طرف بدن وجود داشته و شخص آن را در قسمت بالا و پایین کمر احساس می‌کند.
پس از معاینه کامل، پزشک باید به این جمع‌بندی برسد که هیچ اختلال دیگری علت بروز درد در شخص نیست.
هیچ تست آزمایشگاهی یا اسکن تصویربرداری قادر به تشخیص فیبرومیالژی نیست. پزشک ممکن است از تست‌های مورد اشاره برای از تشخیص خارج کردن دیگر علل محتمل درد مزمن استفاده کند.
ممکن است برای پزشک تمایز قائل شدن بین فیبرومیالژی و بیماری‌های خودایمنی دشوار باشد زیرا بین علایم آنها همپوشانی وجود دارد.

درمان فیبرومیالژی
در حال حاضر فیبرومیالژی هیچ علاجی ندارد.
در عوض، درمان بر کاهش علایم و بهبود کیفیت زندگی با استفاده از موارد زیر متمرکز می‌شود:
• دارو
• راهکارهای خودمراقبتی
• تغییرات سبک زندگی
داروها می‌توانند درد را تخفیف داده و کیفیت خواب را بهتر کنند. فیزیوتراپی و کاردرمانی قدرت جسمانی را بهبود بخشیده و استرس جسمانی را کاهش می‌دهند. ورزش و تکنیک‌های کاهش استرس می‌توانند باعث شوند تا شخص هم از نظر ذهنی و هم از نظر جسمی حس بهتری پیدا کند.
به علاوه شخص ممکن است در جستجوی حمایت و راهنمایی بربیاید. این می‌تواند شامل مراجعه به یک درمانگر یا پیوستن به یک گروه حمایتی باشد.

دارودرمانی در فیبرومیالژی
هدف درمان فیبرومیالژی مدیریت درد و بهبود کیفیت زندگی است. این هدف اغلب بر مبنای یک رویکرد دو وجهی شامل خودمراقبتی و دارودرمانی دنبال می‌شود. داروهای رایج در درمان فیبرومیالژی عبارتند از:

داروهای مسکن درد
داروهای مسکن غیر نسخه‌ای درد مثل استامینوفن و ایبوپروفن می‌توانند به تخفیف درد کمک کنند.
داروهای نارکوتیک مثل ترامادول (اولترام)، که یک مخدر است، پیشتر برای کاهش درد تجویز می‌شدند. در هر حال، تحقیقات نشان داده‌اند که این داروها اثربخش نیستند. همچنین دوز نارکوتیک‌ها معمولاً به سرعت افزایش می‌یابد که این می‌تواند خطری را متوجه سلامت مصرف کنندگان داروهای مزبور کند.
اکثر متخصصان اجتناب از مصرف داروهای مخدری را در درمان فیبرومیالژی توصیه می‌کنند.

داروهای ضد افسردگی
داروهای ضد افسردگی مثل دولوکستین (کیمبالتا) و میلناسیپران HCL (ساولا) گاهی از اوقات برای مداوای درد و خستگی مفرط ناشی از فیبرومیالژی به کار می‌روند. این داروها همچنین بهبود کیفیت خواب کمک کرده و بر روی تجدید توازن پیام‌رسان‌های عصبی وارد عمل می‌شوند.

داروهای ضد تشنج
گاباپنیتین (نورونتین) برای درمان صرع طراحی شده است اما در عین حال می‌تواند در تخفیف علایم مبتلابه مردم دچار فیبرومیالژی مؤثر باشد. پریگابالین (لیریکا)، یک داروی ضد تشنج دیگ، نخستین داروی تأیید شده FDA برای فیبرومیالژی محسوب می‌گردد. این دارو مانع از ارسال پیام‌های درد از سوی سلول‌های عصبی می‌شود.
برخی داروها شامل داروهای ضد افسردگی و داروهای خواب‌آور که از سوی FDA برای فیبرومیالژی تأیید نشده‌اند، می‌توانند به علایم این بیماری کمک کنند. شل کننده‌های عضلانی که زمانی مورد استفاده بودند دیگر توصیه نمی‌شوند.

مداوای طبیعی برای فیبرومیالژی
اگر داروهای تجویز شده توسط پزشک قادر به مهار کامل علایم فیبرومیالژی نباشند، شخص می‌تواند به موارد جایگزین رو بیاورد. بسیاری از داروهای طبیعی بر کاهش استرس و درد متمرکز می‌شوند. مردم می‌توانند آنها را به شکل مستقل یا در کنار درمان‌های مرسوم استفاده کنند.
مداواهای طبیعی برای فیبرومیالژی عبارتند از:
• فیزیوتراپی
• طب سوزنی
• 5-هیدورکسی‌تریپتوفن (5-HTP)
• مدیتیشن
• یوگا، که باید در صورت وجود بیش‌تحرکی با احتیاط به کار رود
• تای چی
• ورزش
• ماساژ درمانی
• برنامه غذایی متعادل و سالم
مداوا به شکل بالقوه قادر است تا استرس و محرک‌های علایم فیبرومیالژی و افسردگی را کاهش دهد.
گروه درمانی شاید در دسترس‌ترین گزینه باشد و به شخص این شانس را می‌دهد که در تماس با دیگر مبتلایان به مشکلات مشابه قرار گیرد.
درمان شناختی رفتاری (CBT) گزینه دیگری است که می‌تواند به مدیریت موقعیت‌های استرس‌زا کمک کند. درمان شخصی نیز در صورت تمایل بیمار به تماس فرد به فرد در دسترس است.
به خاطر سپردن این موضوع مهم است که کارآیی اغلب درمان‌های جایگزین برای فیبرومیالژی به طور کامل توسط مطالعات تأیید نشده‌اند.

توصیه‌های مربوط به تغذیه در فیبرومیالژی
برخی از مردم خبر از بهبود وضعیت خویش در صورت تبعیت از یک پلن غذایی خاص یا اجتناب از مصرف برخی غذاها می‌دهند. اما تحقیق اثبات نکرده است که یک رژیم غذایی خاص باعث بهبود علایم فیبرومیالژی می‌شود.
اگر کسی دچار فیبرومیالژی تشخیص داده شده باشد، باید در کل از رژیم غذایی متعادلی پیروی کند. مواد مغذی برای کمک به سالم نگه داشتن بدن، پیشگیری از تشدید علایم، و تجهیز فرد به انرژی مداوم مهمند.
راهکارهای غذایی زیر را می‌توان به خاطر سپرد:
• خوردن میوه و سبزیجات در کنار غلات کامل، لبنیات کم-چرب و پروتئین بدون چربی
• نوشیدن مقادیر فراوان آب
• خوردن غذاهای گیاهی بیشتر در مقابل گوشت قرمز
• کاهش مقدار قند در رژیم غذایی
• ورزش در حد توان و امکان
• تلاش در راستای رسیدن به وزن در محدوده سالم و حفظ آن
مردم ممکن است متوجه شوند که برخی غذاها مثل گلوتن و MSG باعث تشدید علایم می‌شوند. اگر چنین موردی مطرح باشد، شخص باید دفترچه‌ای برای یادداشت اقلام غذایی خود و تأثیر هر غذا بر علایم بیماری تهیه کند.
مردم باید موارد ثبت شده را به پزشک اطلاع دهند. پزشک می‌تواند در شناسایی غذاهای تشدید کننده علایم بیماری کمک کند. اجتناب از چنین غذاهایی می‌تواند در کمک به مدیریت علایم مفید باشد.
فیبرومیالژی می‌تواند باعث ایجاد خستگی و بی‌حالی در شخص شود.

مسکن درد در فیبرومیالژی
درد فیبرومیالژی می‌تواند ناراحت کننده و به قدری قوی باشد که در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند.
یک راهکار در این مورد استفاده از مسکن‌های زیر است:
• آسپیرین
• ایبوپروفن
• ناپروکسن سدیم
• کمک به کاهش عدم آرامش
• کاستن از میزان درد
• کمک به مدیریت بهتر اختلال
این داروها التهاب را کاهش می‌دهند. اگرچه التهاب یکی از علایم اولیه فیبرومیالژی نیست، ممکن است به صورت یک نوع همپوشانی با ارتریت روماتوئید یا اختلالات دیگر وجود داشته باشد. مسکن‌های درد به بهبود خواب کمک می‌کنند.
مردم باید به خاطر داشته باشند که داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی می‌توانند عوارض جانبی ایجاد کنند. در مورد استفاده درازمدت از این داروها باید احتیاط کرد زیرا به طور معمول در فیبرومیالژی مدیریت درازمدت درد مطرح است.
برای ایجاد یک پلن درمانی ایمن دارای کارآیی مناسب در مدیریت اختلال مورد بحث مردم باید با پزشک مشورت کنند.
داروهای ضد افسردگی و ضد تشنج دو کلاس دارویی دیگری هستند که پزشکان ممکن است برای مدیریت درد تجویز کنند.
مؤثرترین مسکن درد درون جعبه دارو قرار ندارد.
تمریناتی مثل یوگا، طب سوزنی و فیزیوتراپی می‌توانند در مهار درد مؤثر باشند.
مدیریت خستگی مفرط ناشی از فیبرومیالژی می‌تواند به اندازه درد آن چالش‌برانگیز باشد.

زندگی با فیبرومیالژی
کیفیت زندگی در شرایط درد، خستگی مفرط و دیگر علایم بر مبنای هر روزه تحت تأثیر قرار می‌گیرد. برای پیچیده‌تر شدن شرایط کژفهمی‌های مرتبط به فیبرومیالژی در نزد بسیاری از مردم نیز مطرح است. از آنجا که مشاهده علایم بیماری بسیار دشوار است، ممکن است مردم دور و بر بیمار به آسانی درد وی را با تمارض اشتباه بگیرند.
خود بیمار می‌داند که بیماری وی واقعی است. پس باید در پیگیری درمانی که برای شخص وی کارآیی داشته باشد مصر باشد. ممکن است شخص دچار فیبرومیالژی پیش از رسیدن به احساس بهبود به بیش از یک رویکرد درمانی نیاز داشته باشد یا ناچار شود که چند تکنیک را با هم مورد استفاده قرار دهد.
بیماران باید به افرادی نظیر فهرست زیر که مشکل آنها را درک می‌کنند متکی باشند:
• پزشک
• دوستان نزدیک
• درمانگر
بیماران باید با خود مهربان باشند. از زیاده‌روی باید خودداری کرد. مهم‌ترین از همه این است که شخص ایمان داشته باشد که می‌تواند راه مقابله با بیماری خود و مدیریت آن را بیابد.

واقعیات و آمار مربوط به فیبرومیالژی
فیبرومیالژی یک اختلال مزمن منجر به مشکلات زیر است:
• درد فراگیر
• خستگی مفرط
• مشکلات خواب
• افسردگی
در حال حاضر این بیماری علاج ندارد و محققان به طور کامل علت آن را نمی‌دانند. درمان بر دارو و تغییرات سبک زندگی برای کمک به فروکش علایم متمرکز می‌شود.
در حدود 4 میلیون نفر آمریکایی در سنین 18 و بالاتر یا در حدود 2 درصد کل جمعیت با تشخیص ابتلاء به فیبرومیالژی مواجهند. اغلب موارد تشخیص داده شده مربوط به زنان است اما احتمال ابتلاء مردان و کودکان نیز وجود دارد.
اغلب بیماران در سنین میانسالی با تشخیص ابتلاء به فیبرومیالژی مواجه می‌شوند.
فیبرومیالژی یک بیماری مزمن است. در هر حال، برخی از بیماران ممکن است دوره‌هایی از نوعی بهبود را تجربه کنند که در آنها درد و خستگی مفرط آنان کاهش می‌یابد./

• دکتر نانسی کارترون، کریستین چرنی، کیمبرلی هالند، استفانی واتسون
• ترجمۀ فرهنگ راد

Source:
Healthline
Everything You Need to Know About Fibromyalgia
Medically reviewed by Nancy Carteron, MD, FACR
On October 10, 2019 —
Written by Kristeen Cherney and Kimberly Holland and Stephanie Watson