داروسازی / زیست‌فناوری

مادرانی که به بچه خود شیر می‎دهند نباید ترامادول مصرف کنند زیرا امکان بروز عوارض جانبی در بچه وجود دارد و علایم ترک و مشکلات تنفسی در نوزاد ایجاد خواهد شد.

ترامادول یک داروی مُسکّن درد صناعی است. پژوهشگران و پزشکان به طور دقیق از ساز و کار عمل ترامادول آگاه نیستند، اما این دارو عملکردی مشابه مرفین (مورفین) دارد. همانند مرفین، ترامادول به گیرنده‎هایی در مغز (گیرنده‎های نارکوتیک یا مخدری) متصل می‎شود که در انتقال حس درد از سراسر بدن به مغز اهمیت دارند. همانند دیگر نارکوتیک‎های مورد استفاده برای درمان درد، احتمال سوءمصرف ترامادول از سوی بیماران و اعتیاد به این دارو وجود دارد. ترامادول از گروه داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی (NSAID) نیست، بنابراین مصرف آن باعث افزایش ریسک زخم‎های معده و ایجاد خونریزی داخلی نمی‎شود.

برای مردمی که مایل به مصرف داروهای شیمیایی نیستند برخی گزینه‎های آنتی‎امتیک طبیعی وجود دارد.

داروهای آنتی‎امتیک انواعی از مواد شیمیایی هستند که به رفع علایم تهوع یا استفراغ کمک می‎کنند. داروهای مزبور در عین حال ممکن است برای درمان تهوع و استفراغ ناشی از دیگر داروها، بیماری حرکت، عفونت‎ها یا آنفولانزای معده مورد استفاده قرار گیرند. داروهای آنتی‎امتیک به بلوک کردن انتقال دهنده‎های عصبی (نوروترانسمیترها) در بدن کمک می‎کنند. این نوروترانسمیترها محرک ایمپالس‌هایی مثل تهوع و استفراغ محسوب می‎شوند، بنابراین بلوک کردن آنها به خاموش شدن یا از کار افتادن آنها کمک می‌کند. احساس تهوع ممکن است به عنوان یک واکنش ساده در بدن تلقی شود اما در واقع امر فرآیند بسیار پیچیده‎ای است. به همین دلیل طیفی از داروهای آنتی‎امتیک وجود دارد که هر یک از آنها برای کار در موقعیت‎های متفاوتی طراحی شده‎‌اند.

طی 10 سال اخیر حدود 10 هزار عارضة دارویی در مرکز ADR ایران به ثبت رسیده که از این میزان 30٪ عوارض ناشی از داروهای تزریقی بوده است

میانگین اقلام دارویی در هر نسخه در کشور ایران حدود 3 قلم دارو است، در صورتی که در دنیا این میانگین در هر نسخه 1.2 است! همین‌طور مصرف سرانة داروهای تزریقی در ایران حدود 4 برابر میانگین مصرف سرانة کشورهای در حال توسعه است. مُسکن‌ها، قطره‌های چشمی و آنتی‌بیوتیک‌ها بیشترین میزان مصرف خودسرانه را به خود اختصاص می‌دهند. آنتی‌بیوتیک‌ها بدترین داروهایی هستند که به این شیوه مصرف می‌شوند، چرا که در صورت عدم نیاز بدن به این دارو، میکروارگانیسم‌ها را نسبت به داروها مقاوم می‌کند و در صورت ایجاد عفونت در بدن، دیگر آنتی‌بیوتیک در درمان بیماری مؤثر نخواهد بود. همچنین طبق یافته‌های آماری، مصرف همزمان بیش از 3 دارو در افرادی که مصرف چنددارویی داشتند، مراجعة آنان به پزشک تقریباً 2 برابر افزایش داده و بروز عوارض جانبی حدود 2.5 برابر بیشتر مشاهده می‌شود.

استفادۀ درازمدت از ایبوپروفن در برخی از زنان ممکن است به کاهش قدرت باروری منجر شود

ایبوپروفن عموماً برای کاهش علایم ارتریت، تب، درد قاعدگی و دیگر انواع درد به کار می‎رود. ایبوپروفن یک داروی غیر استروئیدی ضد التهابی (NSAID) بوده و در عین حال دارای اثرات ضد پلاکتی است که بدان معنی است که این دارو محافظی در برابر خطر لخته شدن خون محسوب می‎شود. نام‎های برند در مورد ایبوپروفن شامل بروفن، کالپروفن، جنپریل، ایبو، میدول، نوپرین، کوپروفن، نوروفن، ادویل، و مورتین و اسامی دیگر است. ایبوپروفن یک NSAID، نوعی داروی حاوی مواد ضد درد، و کاهش دهندۀ تب است و نیز در دوزهای بالا اثرات ضد التهابی دارد. سازمان بهداشت جهانی ایبوپروفن را در فهرست داروهای حداقلی نیاز پزشکی برای سیستم مراقبت پزشکی پایه در "فهرست داروهای ضروری" قرار داده است.

مصرف درازمدت داروهای کورتیکوستروئیدی می‎تواند سبب ایجاد عوارض جانبی جدی شود. استفاده از این داروها به مدت بیش از 3 ماه می‎تواند سبب شکنندگی استخوان‎ها (استئوپوروزیس) گردد. کودکانی که برای مدت‎های طولانی از این داروها مصرف می‎کنند دچار کندی در رشد می‎شوند.

استروئید معناهای مختلفی دارد. استروئیدها مواد شیمیایی و اغلب هورمون‎هایی هستند که بدن انسان به طور طبیعی آنها را تولید می‎کند. این هورمون‎ها به دستگاه‎های بدن، بافت‎ها و سلول‌ها کمک می‎کنند تا کارشان را انجام دهند. انسان برای رشد و حتی تولید مثل نیاز به وجود سطح متعادلی از آنها در بدن خویش دارد. "استروئیدها" در عین حال به داروهای ساخت انسان نیز اشاره دارند. دو نوع اصلی این داروها شامل کورتیکوستروئیدها و استروئیدهای آنابولیک - اندروژنیک (یا به صورت خلاصه آنابولیک‎ها) است.

هدف اصلی این بررسی شرح معنای فناوری نانو است و نشان می‌دهد که سیستم‌های ذرات نانو اهمیت ویژه‌ای دارند

فناوری نانو (نانوتکنولوژی) جهان را متحول خواهد کرد. برای داروسازان کاربرد این فناوری به معنای داروهای حاوی مواد فعال در اندازۀ نانو است. این روش ارائة دارو، امکان رسیدن دارو به مناطقی را که پیشتر دسترس‌ناپذیر فراهم می‌سازد، تست‌های تشخیصی را بهبود بخشیده، دستگاه‌های پزشکی را ارتقاء داده و به رساندن دارو به بخش خاصی از بدن کمک می‌کند. درآمیختن علم نانو با داروسازی مرهون مواد و ابزارهای نانو است. فناوری نانو به بهبود حلالیت دارو و فراهمی‌ زیستی به روش افزایش انتشار دارو، کیفیت فرمول‌دهی، کاهش سمیت و درمان کارآمد کمک می‌کند. در نانودرمانی، به‌کارگیری سیستم‌های نانو به شکل لیپوزوم، مینی‌امولسیون، لوله‌های نانو، امولسیون، نقاط کوانتومی و غیره است.