بارداری / زنان

پره‎اکلامپسی به طور معمول در طول سه ماهه سوم بارداری رخ می‌دهد و مبتلابه حدود 1 مورد از هر 20 مورد بارداری است

پره‎اکلامپسی اختلالی در طول بارداری است که در آن افزایشی ناگهانی در فشار خون و ورم، اغلب در ناحیه صورت، دست و پا ایجاد می‌شود. پره‎اکلامپسی شایع‌ترین عارضه‌ای است که در طول بارداری ایجاد می‌شود. پره‎اکلامپسی به طور معمول در طول سه ماهه سوم بارداری رخ می‌دهد و مبتلابه حدود 1 مورد از هر 20 مورد بارداری است. در صورت عدم درمان پره‎اکلامپسی به اکلامپسی تبدیل می‌شود که در آن مادر ممکن است دچار تشنج، کما، و حتی مرگ شود. به هر جهت، عوارض ناشی از پره‎اکلامپسی در صورتی که ویزیت‌های دوران بارداری مادر به شکل منظم انجام شود بسیار نادر است.

علل بیشتر شایع درد دنده در طول بارداری بر پایه سه ماهه بارداری متفاوتند

زنان ممکن است در طول دوره بارداری طیف گسترده‌ای از علایم ناخوشایند را تجربه کنند. یک شکایت شایع در این مورد درد دنده است، که بر مبنای سه ماهه بارداری علل مختلفی می‌تواند داشته باشد. در اغلب موارد علت درد دنده بی‌ضرر است. جنین در حال رشد اغلب سبب ایجاد درد و ناراحتی در اطراف دنده‌ها می‌شود که علت آن وضعیت قرارگیری جنین در رحم است. با شیوع کمتر، عوارض پزشکی می‌توانند سبب درد دنده شوند، بنابراین شناخت نشانه‌های هشدار دهنده مهم است. علل بیشتر شایع درد دنده در طول بارداری بر پایه سه ماهه بارداری متفاوتند. در این بخش به علل ممکن و چرایی بروز آنها پرداخته خواهد شد.

ترشح واژن به رنگ‎های سبز یا زرد از نوع ترشحات سالم واژن نیست و عنوانگر وجود یکی از عفونت‌های واگیردار جنسی مثل کلامیدیا یا تریکومونیازیس است.

بارداری باعث ایجاد تغییراتی در ترشحات واژن می‌شود که ممکن است از نظر رنگ، بافت و حجم متفاوت باشند. افزایش ترشح واژن اغلب مواقع یکی از اولین نشانه‌های بارداری محسوب می‌شود.  برخی تغییرات در رنگ این ترشحات نرمال است در حالی که مابقی ممکن است نشان دهنده عفونت یا مشکلات دیگر باشند. افزایش میزان ترشح واژن در طول بارداری نرمال است اما ترشحات غیر نرمال در کنار بوی تند یا احساس ناراحتی در واژن یا شکم اغلب اوقات نشان دهنده وجود مشکلی در سلامت است. این مورد برای ترشحات سبز، زرد یا خاکستری رنگ هم صادق است. زنان در صورت مواجه شدن با لکه‌بینی یا خونریزی سنگین، که بیش از یک روز ادامه داشته باشد، یا در کنار درد و کرامپ بروز کند، باید به فوریت تحت مراقبت پزشکی قرار گیرند.

سندرم هلپ یکی از عوارض تهدید کننده زندگی در بارداری است که معمولاً یکی از شاخه‌های پره‌اکلامپسی تلقی می‌شود

سندرم هلپ یکی از عوارض تهدید کننده زندگی در بارداری است که معمولاً یکی از شاخه‌های پره‌اکلامپسی تلقی می‌شود. هر دو اختلال به طور معمول در طول مراحل آخر بارداری، و گاهی از اوقات پس از زایمان بروز می‌کنند. سندرم هلپ بر مبنای مشخصات آن در سال 1982 میلادی توسط دکتر لوئیس واینستین نامگذاری شد: H، معرف همولیز، که تجزیه سلول‌های قرمز خون است؛ EL، معرف افزایش آنزیم‌های کبدی؛ LP، معرف کاهش تعداد پلاکت. تشخیص سندرم هلپ، به ویژه زمانی که فشار خون بالا بوده و در ادرار پروتئین وجود دارد، ممکن است دشوار باشد. علایم سندرم هلپ برخی از مواقع با علایم گاستریت، آنفولانزا، هپاتیت حاد، بیماری کیسه صفرا یا بعضی اختلالات دیگر اشتباه گرفته می‌شود.

نوجوانان در مقایسه با مادران دارای سنین معمول در ریسک بالاتری برای ابتلاء به پره‌اکلامپسی و عوارض آن قرار دارند

نوجوانان در مقایسه با مادران دارای سنین معمول در ریسک بالاتری برای ابتلاء به هیپرتانسیون مرتبط به بارداری (پره‌اکلامپسی) و عوارض آن قرار دارند. خطرات متوجه نوزاد شامل تولد زودرس و وزن کم هنگام تولد است. پره‌اکلامپسی همچنین برای کلیه‌ها مضر بوده یا حتی می‌تواند برای مادر یا بچه کشنده باشد. نوجوانان باردار در عین حال در ریسک بالاتری برای ابتلاء به آنمی قرار دارند. آنمی می‌تواند باعث ایجاد ضعف و خستگی در مادر شده و بر رشد بچه تأثیر منفی بگذارد. زایمان بچه در ایالات متحد آمریکا اکنون از هر زمان دیگری ایمن‌تر است اما کماکان زایمان برای مادر نوجوان خطرناک‌تر از زایمان برای مادر 20 ساله یا مسن‌تر است. 

تمامی زنان فعال از نظر جنسی به درجات مختلف در خطر ابتلاء به بارداری خارج از رحم [بارداری خارج رحمی، حاملگی خارج از رحم] قرار دارند

تمامی زنان فعال از نظر جنسی به درجات مختلف در خطر ابتلاء به بارداری خارج از رحم [بارداری خارج رحمی، حاملگی خارج از رحم] قرار دارند. در صورت وجود هر یک از موارد زیر میزان خطر مزبور افزایش خواهد یافت: سن مادری بالای 35 سال، داشتن سابقه جراحی لگن، جراحی ناحیه شکم، یا سقط جنین مکرر، تاریخچه بیماری التهابی لگن (PID)، تاریخچه ابتلاء به اندومتریوز، بروز لقاح علی‌رغم استفاده از دستگاه داخل رحمی (IUD) یا بستن لوله‌های رحمی، لقاح به کمک داروهای باروری یا اقدامات پزشکی مربوط به باروری، مصرف دخانیات، داشتن سابقه بارداری خارج از رحم، داشتن سابقه ابتلاء به بیماری‎های واگیردار جنسی (STDs) مثل سوزاک یا کلامیدیا، ابتلاء به ناهنجاری‌های ساختاری در لوله‌های فالوپ که حرکت را برای تخمک دشوار می‎کنند