اضطراب / استرس

کودکان عموماً نمی‎توانند والیوم یا زاناکس مصرف کنند. سالمندان می‎توانند اما به طور معمول برای آنان دوز کم این داروها تجویز می‎شود. زنان باردار یا شیرده به طور معمول نمی‌توانند این دو دارو را مصرف کنند زیرا این داروها می‎توانند در رشد بچه اختلال ایجاد کنند.

والیوم و زاناکس برای درمان اضطراب استفاده می‎شوند. هر دو دارو متعلق به یک کلاس دارویی موسوم به بنزودیازپین‎ها هستند، که آرام‌بخش‎ محسوب می‎شوند. به هر حال تفاوت‌هایی کلیدی در عوارض جانبی و فعل و انفعال‎های دارویی آنها وجود دارد. این مقاله به کاوش در چگونگی عملکرد این داروها پرداخته و اثرات آنها را مقایسه می‎کند. والیوم و زاناکس نام‌های برند برای دو نوع داروی اضطراب است. نام ژنریک والیوم دیازپام و نام ژنریک زاناکس آلپرازولام است. بسیاری از علایم اضطراب با شدت‎های مختلف نتیجه بروز عدم توازن شیمیایی در مغز است. دارو می‌تواند به تغییر این عدم تعادل کمک کند. آرام‌بخش‌ها باعث کند شدن برخی عملکردها در بدن می‎شوند. این به فرد کمک می‌کند تا بخوابد یا احساس آرامش کند. 

اضطراب می‎تواند اثرات قابل توجهی بر روی بدن داشته باشد، و اضطراب درازمدت خطر بروز اختلالات جسمانی مزمن را افزایش می‎دهد

اضطراب می‌تواند بر سلامت جسم و ذهن تأثیر منفی بگذارد. در این مورد تأثیراتی درازمدت بر جسم و نیز ذهن مطرح است. اضطراب می‎تواند اثرات قابل توجهی بر روی بدن داشته باشد، و اضطراب درازمدت خطر بروز اختلالات جسمانی مزمن را افزایش می‎دهد. جامعه پزشکی به این نکته مشکوک است که اضطراب در امیگدلا توسعه پیدا می‎کند، ناحیه‎ای از مغز که پاسخ‎های عاطفی را مدیریت می‎کند. وقتی کسی مضطرب، دچار استرس یا ترس می‌شود، مغز پیام‎هایی را به دیگر قسمت‎های بدن ارسال می‎کند. پیام‎ها این نکته را القاء می‎کنند که بدن یا باید مقابله کند یا در صدد گریز باشد. پاسخ‎های بدن، برای مثال، از طریق ترشح ادرنالین و کورتیزول خود را نشان می‎دهد، که به عنوان هورمون‎های استرس شناخته می‎شوند.

علت اصلی بیش‌برانگیختگی PTSD است. بیش‌برانگیختگی به دلایل کمتر شایع در موارد ترک الکل بروز می‎کند

بیش‌برانگیختگی گروهی از علایم است که ممکن است مردم دچار اختلال استرس پس از ضربه دچار آنها شوند. اما نشانه‎های کلیدی بیش‌برانگیختگی کدامند و مردم چگونه می‎توانند این علایم را مدیریت کنند؟ برخی از مردم دچار اختلال اضطراب پس از ضربه (PTSD) دچار افزایش استرس می‎شوند. این ممکن است به حساس شدن بیش از حد آنها و ادای پاسخ زیاده از حد به محرک‎ها و اتفاقات دنیای اطراف فرد منجر گردد. این وضعیت افزایش حساسیت، بیش‌برانگیختگی نامیده می‎شود.

بر مبنای اعلام نظرسنجی سالیانه استرس توسط "انجمن آمریکایی روان‌شناسی" (APA)، میانگین سطح استرس در ایالات متحد آمریکا بر مبنای یک مقیاس 1 تا 10 در سال 2015 از 4.9 به 5.1 افزایش یافته است. دلایل اصلی در این میان شامل موضوعات کار یا پیشه و پول بوده‌اند.

استرس دفاع طبیعی بدن بر ضد عوامل مهاجم و خطر است. استرس بدن را از هورمون‎هایی اشباع می‌کند که سیستم‌های بدنی را برای مقابله با خطر در پیش رو آماده می‌کنند. این فرآیند زیر عنوان مکانیسم "بجنگ یا دررو" شناخته می‌شود. وقتی ما با چالشی مواجه می‎شویم بخشی از پاسخ ما به این چالش فیزیکی است. بدن منابعی را برای محافظت از ما، یا به واسطه ایستادگی و تقابل یا از طریق فرار به حداکثر سرعت ممکن، فعال می‎کند. بدن مقادیر بیشتری از مواد شیمیایی کورتیزول، آدرنالین و نورآدرنالین ترشح می‎کند. این فرآیند موجب تحریک افزایش ضربان قلب، افزایش آمادگی عضلانی، تعریق، و هشیاری می‌شود. تمامی این عوامل توانایی پاسخگویی به خطر یا موقعیت چالش‌برانگیز را بهبود می‌بخشند.

عرق سرد با تعریق معمولی از این نظر متفاوت است که عرق سرد به عنوان یک عامل خنک کنندۀ بدن عمل نمی‎کند

عرق سرد معمولاً نشانه‎ای از استرس ناگهانی و شدید است که منشأ آن ممکن است جسمانی یا روان‌شناختی یا ترکیبی از این هر دو مورد باشد. مردم معمولی در حدود 2 تا 4 میلیون غدۀ تعریق دارند. دو نوع متفاوت غدد تعریق وجود دارد: غدد اکرین، که در تمام بدن یافت می‎شوند و به کنترل دمای بدن کمک می‌کنند، و غدد اپوکرین، که مقدمتاً و بیشتر در کشالۀ ران و ناحیۀ زیر بغل یافت می‎شوند. عرق ایجاد شده توسط غده‎های تعریق اکرین اغلب شامل آب است که به پایین آوردن حرارت بدن کمک می‏کند. در حالی که گرما در برخی از مواقع می‎تواند محرک غدد تعریق اپوکرین شود، این غدد به طور معمول بر اثر استرس یا تغییرات هورمونی فعال می‎شوند، که این دلیل آن است که چرا غدد مزبور نقشی مهم در ایجاد عرق سرد دارند.

در موارد شدید اختلال اضطراب بیماری، این احساسات پایدار هستند و بهبود پیدا نمی‎کنند

اختلال اضطراب بیماری (بیماری خودبیمارپنداری) اختلالی در سلامت روانی است که در آن فرد دچار این نگرانی مدام است که مبتلا به بیماری است یا در بحبوحۀ ابتلاء به یک ناخوشی جدی قرار دارد. فرد دچار اختلال اضطراب بیماری ممکن است هیچ علامت جسمانی (فیزیکی) از بیماری نداشته باشد، یا اگر هم داشته باشد این علایم بسیار خفیف باشند. دکتر حتی علی‎رغم معاینه و بررسی نمی‌‏تواند این افراد را قانع کند که آنان دچار هیچ مشکل پزشکی نیستند. در صورت عدم درمان، اختلال اضطراب بیماری می‎تواند تشدید یابد و فرد را با این اعتقاد که ناخوش است دچار پریشان‎خیالی مداوم سازد، که این می‎تواند موجب بروز اختلال در زندگی روزانۀ فرد شود. اگر این باعث تشدید وضعیت گردد دکتر ممکن است تشخیص خود را به اختلال علایم بدنی تغییر دهد.