اختلالات خوردن

هیچ تستی برای تشخیص پیکا وجود ندارد

مردم دچار پیکا [ناخوراک‌خواری] از سر ناگزیری اقلامی را می‌خورند که فاقد هر گونه ارزش غذایی هستند. شخص دچار پیکا ممکن است چیزهای غیر خوراکی نسبتاً بی‌ضرر مثل یخ را بخورد؛ یا ممکن است به خوردن اقلام بالقوه خطرناک مثل پوست ور آمده یا رنگ خشک شده یا قطعات فلز روی بیاورد. در مورد اخیر، پیکا می‌تواند به پیامدهای جدی مثل مسمومیت سرب منجر شود. پیکا بیشترین شیوع را در میان کودکان و زنان باردار دارد. این اختلال عموماً گذرا و موقتی است. پیکا همچنین در مردم دچار ناتوانی‌های عقلایی بروز می‌کند. این اختلال اغلب در مردم دچار ناتوانی‌های رشد طولانی مدت‌تر و شدیدتر است.

بر مبنای نظر مایو کلینیک، تخمین‎هایی وجود دارد که عنوان می‎کنند احتمالاً تا 4 درصد جمعیت ایالات متحد آمریکا دچار اختلال پرخوری هستند

اختلال پرخوری به طور معمول شامل دوره‎های غذاخوردن بیش از حد است. به هر جهت فرد دچار اختلال پرخوری خلاف مورد بولیمی متعاقب غذا خوردن دست به خلاص کردن خود از غذای خورده شده (توسط استفراغ) نمی‎زند. اختلال پرخوری ممکن است به خودی خود بروز نماید یا در کنار دیگر اختلالات یا بیماری‎ها مثل اختلال پرایدر - وایلی، یا بروز ضایعه‎ای در غدۀ هیپوتالاموس ایجاد شود. پرخوری محرک توسعۀ فشار خون بالا (هیپرتانسیون)، چاقی، دیابت و بیماری قلبی است. گزینه‌های درمان به علت بروز این اختلال بستگی دارد.

اعتیاد غذایی ارتباط نزدیکی با اختلالات خوردن شامل چاقی، بولیمی و اختلال پرخوری دارد

اعتیاد غذایی به شرایطی اشاره دارد که نیاز به خوردن صورت اجباری یا غیر قابل کنترل به خود می‎گیرد. این رفتاری جبری ممکن است بر اثر پاسخ به یک احساس مثل استرس، اندوه یا عصبانیت رخ دهد. بدن انسان برای انجام عملکردهایش به غذا نیاز دارد اما اعتیاد به غذا زمانی بروز می‌کند که فرد به برخی از انواع غذا وابسته می‎شود. غذاهایی که باعث تقویت اعتیاد غذایی می‎شوند معمولاً غذاهای ناسالم مثل انواع چیپس، آب‎نبات یا نان سفید هستند. اعتیاد غذایی ارتباط نزدیکی با اختلالات خوردن شامل چاقی، بولیمی و اختلال پرخوری دارد. یک نظریه در این مورد عنوان می‎کند که افراد ممکن است به برخی غذاهای خاص دچار وابستگی شیمیایی شوند به همان صورتی که مردم دچار اعتیاد به الکل یا سیگار می‎شوند.

علت دقیق اختلالات خوردن مشخص نیست

اختلالات خوردن می‌توانند هر کسی را فارغ از اینکه دچار کمبود وزن است یا اضافه وزن، درگیر کنند. اختلال خوردن اصطلاحی است که طیفی از اختلالات شامل خوردن به شکل غیر نرمال یا دچار مشکل را در بر می‌گیرد. بر مبنای اعلام "انجمن ملی اختلالات خوردن" در حدود 10 میلیون مرد و 20 میلیون زن در ایالات متحد آمریکا در طول زندگی خود دچار یک مورد اختلالات خوردن می‌شوند. علت دقیق اختلالات خوردن مشخص نیست. به هر حال، کارشناسان معتقدند که عوامل اجتماعی فرهنگی، بیولوژیک، و روان‌‌شناختی نقشی در ایجاد این اختلالات بازی می‌کنند. بسیاری از مردم در هنگام پرداختن به اختلالات خوردن ممکن است به فکر آنورکسیا (آنورکسی) یا بولیمیا (بولیمی) بیفتند. 

در حدود یک‎دهم موارد آنورکسی نرووسا کشنده است. گذشته از اثرات فیزیکی تغذیۀ ضعیف، ریسک بالاتری برای خودکشی نیز مطرح است. از هر 5 مورد مرگ مرتبط به آنورکسی 1 مورد آنها ناشی از خودکشی است.

آنورکسیا نرووسا یک اختلال جدی روان‌شناختی و یکی از اختلالات بالقوه کشنده است. به هر جهت، در صورت درمان صحیح، بهبود در این بیماری امکان‎پذیر است. این اختلال معمول باعث بروز چالش‎های اخلاقی، ایجاد تصاویر غیر واقعی از شرایط جسمانی و بروز ترس مشدد از چاقی یا اضافه وزن می‎شود. آنورکسیا نرووسا در سال‎های نوجوانی یا اوایل بزرگسالی آغاز می‎شود اما می‎تواند در سال‎های پیش از دورۀ نوجوانی نیز شکل بگیرد. این اختلال سومین بیماری مزمن شایع در میان نوجوانان محسوب می‎شود. اختلالات خوردن مبتلابه 30 میلیون مرد و زن آمریکایی است. 

پس از فهمیدن این موضوع که فعال شدن یک گیرندة خاص در مغز موش‌های صحرایی نشانه‌های مرتبط با پرخوری و مصرف غذاهای بی‌ارزش را کاهش می‌دهد، محققان یک گام دیگر به تولید دارویی که می‌تواند مانع از پرخوری شود نزدیک‌تر شده‌اند.