• آنا ساندویو
• ترجمة هامیک رادیان
همچنان که زنان بیش از پیش تصمیم می‌گیرند تا در سنین بالاتر صاحب فرزند شوند، خطرات تجربة عوارض بارداری نیز افزایش می‌یابد. تحقیقی تازه به این موضوع می‌پردازد که چرا چنین است و نشان می‌دهد که وضع حمل به تعویق افتاده و طولانی‌تر می‌تواند در این مورد نقش داشته باشد.
تـعداد رو به افزایشی از زنان به این انتخاب می‌رسند که در سنین بالاتر صاحب فرزند شوند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) گزارش می‌دهد که در چهار دهة اخیر تعداد خانم‌هایی که به این انتخاب رسیده‌اند که در سنین بالای 35 سال صاحب فرزند شوند به شکل چشمگیری افزایش یافته است – از 1.7 در هر 1000 تولد در 1973 به 11 در 1000 در سال 2012.
برخی مطالعات عنوان می‌کنند که افزایش میزان تولد اولین فرزند در سنین بالاتر برای مادران همچنین با افزایشی در عوارض بارداری همراه بوده است.
سن بالا یکی از عوامل همراه بودن حاملگی با ریسک بالاتر تلقی می‌شود، و مادران مُسن‌تر به احتمال بیشتر برای زایمان نیازمند انجام سزارین خواهند بود. برخی از موارد نیازمند کمک نشان می‌دهند که مسائلی در مورد چگونگی انقباضات رحمی در طول وضع حمل وجود دارد.
محققان کالج سلطنتی لندن (KCL) در مورد تغییرات فیزیولوژیک مادران که می‌تواند توضیح دهندة پیامدهای مرتبط به انقباضات رحمی در بارداری باشد تحقیق کرده‌اند.
مطالعة حاضر که در نشریة فیزیولوژی / Physiology منتشر شده، از مدل‌های موشی برای بررسی ارتباط میان سن مادر باردار و ساختار جنین استفاده کرده است.
آنالیز عملکرد جنین در موش‌های باردار
محققان به رهبری دکتر راچل ام. ترایب / Rachel M. Tribe، از مدل موش باردار برای تقلید سالخوردگی مادری در انسان استفاده کردند. به صورت معمول، قدرت باروری موش ماده در 5-3 ماهگی به اوج خود می‌رسد، بنابراین موش‌های 8 ماهه معادل زنان باردار 35 ساله تلقی شدند.
دکتر ترایب و تیمش عملکردهای فیزیولوژیک عضلات رحم موش‌های باردار را تجزیه و تحلیل کردند. آنها در این موضوع دقیق شدند که انقباضات رحمی چگونه انجام می‌شود، رحم چگونه به اُکسی‌توسین جواب می‌دهد، و به تعداد میتوکندری‌های در دسترس و همچنین پیام‌رسانی پروژسترون پرداختند.
اکسی‌توســین هورمونی است که به صورت طبیعی در بدن ما ایجاد می‌شود. در کنار دیگر عملکردهایش، اکسی‌توسین در طول زایمان برای تسهیل امر انقباضات رحمی ترشح می‌شود. این هورمون را همچنین می‌توان به عنوان دارو در طول القاء زایمان به کار برد.
میتوکندری نیروگاه سلولی خوانده می‌شود. آنها قسمت‌های کوچکی در داخل سلول و مسؤول ایجاد انرژی هستند. در این مطالعه محققان با این هدف به بررسی میتوکندری پرداختند که ببینند میتوکندری‌ها چه مقدار انرژی برای انقباض عضلات رحم تولید می‌کنند.
پروژسترون هورمونی است که نقشی حیاتی در بارداری ایفا می‌کند. گذشته از کمک به جنین برای ایجاد استحکام و آماده شدن برای کشت نطفه، این هورمون همچنین دیوارة رحم را برای آمادگی جهت انقباض تقویت می‌کند. این هورمون همچنین مسؤول کاهش فعالیت رحمی است و بنابراین آن را تا زمان وضع حمل "آرام" نگه می‌دارد.
سن مادری بر عملکرد رحم تأثیر می‌گذارد
محققان به تغییراتی در پیام‌دهی هورمونی و ساختار عضله پی بردند که می‌تواند آغاز به تأخیر افتادة وضع حمل را توضیح دهد.
در موش‌هــای مسن‌تر، توانایی عضلات برای انقباض مختل می‌شود. عضلات مزبور همچنین نسبت به اکسی‌توسین القاء کنندة انقباض کمتر پاسخگو می‌شوند و از مقدار کمتری از انرژی تولید شده توسط میتوکندری برخوردارند.
محققان همچنین به تغییراتی در پیام‌رسانی پروژسترون پی بردند، که به باور آنها سبب ایجاد تأخیر در وضع حمل می‌شود.
دکتر راچل ام. ترایب می‌گوید: "تحقیق ما این موضوع را برجسته می‌کند که تغییرات فیزیولوژیک و سلولی کلیدی مرتبط با سن مادر و در نتیجه اختلال وضع حمل وجود دارد. زمان‌بندی وضع حمل و پیشرفت زایمان به طور مستقیم به سن مادری مرتبط است و این می‌تواند سبب بروز عوارضی در طول تولد بچه شود."
دکتر رایما پیتل / Rima Patel، نویسندة همکار مطالعه می‌گوید: "مطالعة ما از یک مدل موشی استفاده می‌کند بنابراین اکنون به مطالعات بیشتری برای اندازه‌گیری هورمون‌ها و آنالیز بافت رحم در زنان باردار مسن‌تر نیاز است. مطالعاتی از این نوع در مورد سالخوردگی مادری برای ایجاد استراتژی‌های بالینی برای مادران مسن‌تر با هدف اطمینان از زایمان بی‌زحمت و موفق حیاتی است."/
