ترجمه فرهنگ راد
وقتی ما به واسطة یک عفونت ویروسی بیمار می‌شویم، به این دلیل است که ویروس سلول‌هایی را داخل بدن ما می‌کند و ساختار آنها ایجاد کپی‌هایی از خود را بر عهده می‌گیرند. اکنون یافتن راه‌هایی برای ایجاد اختلال در این فرآیند برای توسعة داروهای ضد ویروسی مهم است. یک مطالعة جدید آشکار می‌سازد که چگونه ویروس آنفولانزا بر پروتئینی در سلول میزبان برای کامل کردن مأموریت بیماریزایی خود متکی می‌شود.
تیم تحقیق – به رهبری محققان کالج سلطنتی لندن – یافته‌هایشان را در نشریة نیچر گزارش کرده‌اند و عنوان می‌کنند که ممکن است راهی برای توسعة درمان آنفولانزای پاندمیک و فصلی که سالانه بیش از 800 میلیون نفر را در جهان مبتلا می‌کند، ایجاد کرده باشند.
آنفولانزای پاندمیک زمانی بروز می‌کند که یک ویروس آنفولانزا که در جمعیت پرندگان چرخش می‌کند دستخوش تغییری می‌شود که اجازه می‌دهد سلول‌های پستانداران را آلوده کند. در غیر این صورت ویروس آنفولانزای مرغی به طور معمول قادر به آلوده کردن پستانداران نیست.
نویسندة ارشد «وندی بارکلی»، پروفسور کالج سلطنتی و متخصص ویروس‌شناسی آنفولانزا می‌گوید: "تمامی ویروس‌های آنفولانزای انسانی در جهان بدواً از پرندگان می‌آیند. به هر حال، از بخت خوش ما ویروس‌ها اغلب نمی‌توانند از پرندگان به انسان جهش کنند زیرا این ویروس نمی‌تواند در سلول‌های ما تکثیر یابد."
مطالعات پیشین نشان داده‌اند که به چند دلیل ویروس‌های آنفولانزای مرغی نمی‌توانند به آسانی در سلول‌های انسانی تکثیر شوند – غالباً بر اثر ناسازگاری میان اجزاء ویروس و سلول میزبان.
نویسندگان می‌گویند، یکی از این ناسازگاری‌ها به واسطة فعالیت آنزیمی به نام RNA – وابسته به RNA پولیمراز است که در ویروس مرغی وجود دارد و و نیازمند تکثیر است. این آنزیم در سلول‌های انسانی "فعالیت ضعیفی" دارد.
پروتئین میزبان ANP32A کمک می‌کند ویروس‌های آنفولانزا در سلول‌ها تکثیر شوند
پروفسور بارکلی و همکاران بر آن شدند تا با جزئیات بیشتر از طریق آلوده کردن سلول‌های ترکیبی همستر - مرغ با ویروس آنفولانزای مرغی و مشاهدة آنچه اتفاق می‌افتد، تحقیق کنند چه چیزی به ویروس آنفولانزا کمک می‌کند تا درون سلول‌های میزبان تکثیر یابد.
آنها آزمایش خود را با طیفی از سلول‌های ترکیبی ساخته شده با قرار دادن قطعات DNA مرغ در سلول‌های همپستر و سپس تست کردن اینکه آیا ویروس‌های آنفولانزای مرغی قادر به تکثیر خود درون آنها بودند یا خیر، انجام دادند. ایده این بود که هر سلولی که ویروس می‌تواند خود را درون آن تکثیر کند باید شامل پروتئین مورد نیاز برای اینکه پلیمراز ویروس مرغی کار خود را انجام دهد، باشد.
پس از مشاهدة سلول‌هایی که ویروس آنفولانزای مرغی خود را در آنها تکثیر می‌کرد، محققان آنالیز کردند که کدام ژن‌های مرغی حضور دارند و پروتئینی به نام ANP32A را که مسؤول صدور مجوز تکثیر ویروس مورد بحث بود شناسایی کردند.
نویسندگان می‌گویند، پستانداران نیز نسخه‌ای از ANP32A دارند، اما این نسخه بسیار کوتاه‌تر از پروتئین مرغی است، و ویروس‌های آنفولانزای مرغی نمی‌توانند آن را به کار ببرند مگر اینکه جهش خاصی را انجام دهند.
یافته‌های مطالعه مهمند زیرا نوع تغییری را که ویروس آنفولانزای مرغی با هدف جهش از پرندگان به انسان باید متحمل شوند، نشان می‌دهند.
پروفسور بارکلی مطالعه را چنین خلاصه می‌کند: "تاکنون ما نتوانسته‌ایم بفهمیم چرا ویروس آنفولانزای پرندگان مجبور است برای ربودن ساختار سلول انسانی خود را تغییر دهد. تحقیق ما نشان داد که این فرآیند به تمامی با یک پروتئین سلولی به نام ANP32A مرتبط است."
خانم بارکلی و تیم او آزمایش‌های بیشتری انجام دادند و دریافتند که پروتئین ANP32A انسانی برای تکثیر ویروس آنفولانزای فصلی در سلول‌های انسانی نقش حیاتی دارد. وقتی آنها این پروتئین را حذف کردند، عفونت ویروسی متوقف شد.
مرحلة بعد تحقیق در مورد درمان‌هایی است که می‌توانند این فعل و انفعال مشخص بین سلول‌های ویروس و سلول‌های میزبان را به عنوان راهی برای توقف عفونت بلوک کنند.
